Wie op zijn reizen Berlijn heeft bezocht kent de Ampelmann.

Waar wij veelal eenvoudige ronde kleurcodes gebruiken voor “stop” en “gaan”, beschermt daar een keurige heer met hoed de voetgangers voor het maken van slechte keuzes.
Er zijn gradaties in betreurenswaardige zetten. Er zijn slechte zetten, fouten en blunders.
Bij de eerste is er sprake van een verkeerde keuze, na een al dan niet zorgvuldige afweging. Een soort oranje stoplicht. En bij het benaderen kies je om door te rijden. Gevolgen zijn meestal te overzien.
Bij fouten zijn de gevolgen veel groter. Het bewust door rood rijden verhoogt de kans op een schrijven van de politie, al dan niet vergezeld van een ongewenste ansichtkaart. Hier is duidelijk sprake van “voorbedachte rade”.
Voor juristen onder ons schijnt deze schuldvraag belangrijk te zijn. Fout draagt een intentie in zich, en daarmee schuld.
Heel anders ligt het bij onbewust handelen. Dat zijn nou dus die blunders. Gewoon iets niet gezien hebben. Blijkbaar kan je niets verweten worden. Vrijspraak.
Hoe anders is het in het schaken geregeld. Na blunders volgt de zwaarst mogelijke straf: verlies van de partij.
Moet je bij blunders de oorzaken willen onderzoeken? Een soort lijkschouwing?
Of de nadruk leggen op het verwerkingsproces?
Ik kies voor het laatste. Passeren we bij het klassieke rouwproces fases variërend van schok en ongeloof, woede en ontkenning, tot de uiteindelijke acceptatie.
Maar rouw is een persoonlijk proces, en voor iedereen anders. Ik voelde vandaag vooral schaamte.
Je loopt door de speelzaal en je hebt het gevoel dat iedereen je nakijkt. Zo van: kijk die man heeft net enorm geblunderd. Je hoort er gewoon even niet bij.
Gelukkig blijft het stil in de BabbelBox. Geen verwijten van degenen die zich voor de kop slaan, uit boosheid over het kiezen van mij in hun DreamTeam.
Bij de ontmoeting met Chris R., ervaringsdeskundige na de vierkampen, durf ik er nog niet over te praten. Duidelijke ontkenning!
Geheel in stijl bestel ik een chocomel en een bijpassende pannenkoek.
Maar we moeten monter voort. Er komen nog 3 ronden om te laten zien wat we waard zijn.
Het gebeurt ons allemaal weleens, in meer of mindere mate.
Verliezen hoort nu eenmaal bij ons wrede spel.
Samen met Tijmen (zoon van vriend Abe) zoeken we De Zon op.
Na de helende werking van het gouden vocht van Texel, deel ik mijn geschoten bok.

We schuiven door naar het commentaar van Genna S. (winnaar 1977) waar we getuigen zijn van de wonderen van de partij van Benjamin B. (Challengers; 6 ½ uit 10). Fantastisch de bijna onmogelijke complicaties en oplossingen.
Wit opent de dans met (ja, je raadt het al): 22.Pd5
22…cxd5 23.Dxd5 Lg6 24.Ld3 f5 25.Lxd6 Lxf2+
Ik spoed mij door de Moriaan, naar de het podium. Er is geen minuut te verliezen, voor 15 zetten.
Duw me naar de balie, achter het plastic gordijn, zie na:
26.Kf1 O-O-O 27.Lxe4 Txd6 28.Lxf5 Kb8 29.Txe7 Txd5 30.Lxg6 Lxh5
Deze symfonie van meesterzetten, heeft als apotheose een prachtige remise.
Wat een spelvreugde straalt deze partij uit!
Van nu af aan ben ik een fan van Benjamin B.
Kunnen we hem volgend jaar naar HWP halen, AUB.?!
Amper bekomen van dit spektakel zie ik, Kir T. (6C; 4½ uit 6) het bijna onmogelijke doen.
Eindspel met ongelijke lopers vakkundig winnen.

Hiermee is hij onze nieuwe koploper onder de HWP 10K-spelers.
Dit alles is gemakkelijk te volgend via de overzichten van A3 P., en dagelijks vers verwerkt door Bart G. !!
Op deze dag vol zelf reflectie zie ik uit naar de rustdag.