Medeleden, bedankt voor jullie kaart en medeleven! Het is nu alweer bijna vijf jaar geleden dat ik een openhartoperatie heb gehad. Ik ben daar goed van hersteld en dan verwacht ik niet nog een keer pech te krijgen en weer in de lappenmand terecht te komen en opnieuw het zorgenkindje van HWP te zijn. Ik voelde me juist erg goed.

Tijdens de coronaperiode trainde ik hard met de Magnus Carlsen-app. Howel Magnus zegt dat het kan, weet ik dat het moeilijk is iemands rating te verbeteren als hij of zij laat met schaken begonnen is, zoals ik. Toch lukte het mij in de zomer op Chessbase een bemoedigende rapidrating te halen van 1900+ en regelmatig goede resultaten te halen tegen spelers van 2000+. Ik keek dus echt naar de eerste rapidavond uit.

Maar ondertussen was er iets totaal onverwachts met mij gebeurd. In combinatie met op het internet tot in de kleine uurtjes schaken werd opeens mijn computer en telefoon gehackt en mijn bankrekening de volgende dag bijna leeggehaald, wat ik net kon voorkomen. Het kostte veel energie om mijn telefoon en computer te beveiligen en aangifte te doen bij de politie en ING. Ik sliep niet meer goed en kwam terecht in een soort jetlag. Ondertussen werden er via mijn e-mailadres weer opnieuw allerlei bestellingen bij kledingbedrijven gedaan die ik al eerder had besteld en betaald. Spoofing heet dat.

Onder deze druk ging ik ook helaas cognitief achteruit. Dusdanig dat de eerste schaakavond voor mij nogal teleurstellend verliep. Mijn concentratie was laag, toen de beginstelling bij mij en bij mijn tegenstander Harm Jonker niet goed stond zag ik dat niet en ondanks dat mijn koning niet was bewogen mocht ik van mijn tegenstander op advies van hem en van Harry van der Peet die om hulp werd gevraagd, niet rokeren. Dat wat mijn tegenstander wel deed en wat volgens hem denk ik ten onrechte wel kon, zodat ik kansloos verloor. De week erna gaf ik met snelschaken zomaar ongezien op niveau stap1 een paar stukken weg. Waar was mijn goede vorm van de afgelopen zomer?

Mijn familie en mijn vriend Rens Zuiderveld en zijn vrouw Marjan maakten zich zorgen om mij. Het leek net of ik een tia had gehad en alles vergat, zeiden ze. Daar stond ik dan in de supermarkt met een volle boodschappenkar, maar zonder portemonnee en telefoon die thuis lag. Zo moet het zijn als iemand dement is dacht ik toen. Uiteindelijk ging ik naar de huisarts. Ik scoorde een voldoende voor de geheugentest, dat wel, maar de dokter verwees me meteen naar een neuroloog.

Die deed meteen een mri-scan van mijn hoofd en lichaam. En plotseling werden mijn zus als contactpersoon en ik snel opgeroepen om de uitslag te horen in Haarlem. Het was net of er haast bij was. Ik kreeg een zeer onheilspellend bericht. Er was volgens deze arts op de scan een tumor gevonden in mijn rechter hersenhelft. Op een plaats waar ik gelukkig wel geopereerd kon worden. Ik moest snel voor nader onderzoek naar een ziekenhuis in Den Haag waar de beste hersenchirurgen in Nederland hun domicilie hebben en voor mij binnen twee maanden klaar zouden staan werd er gezegd.

Ook daar werd een mri-scan gemaakt. Alleen de hersenchirurg was nogal verbaasd over het resultaat. Hij zei dat hij dit nog niet vaak had gezien. Dat hij niet zeker wist of dit wel een tumor was. Nou ja, dat is wel raar, want mijn neuroloog was er min of meer stellig van overtuigd dat ik zo snel mogelijk geopereerd moest worden, omdat de tumor te veel druk op het weefsel gaf en ik daardoor zelfs een epileptsche aanval kon krijgen. Bij problemen moest ik meteen 112 bellen werd er nog gezegd. En ik mocht niet meer autorijden.

Om reden van nader onderzoek moest ik eerst wel een inkijk hersenoperatie ondergaan die week. Daarvan herstelde ik boven verwachting erg goed. Ik stond meteen op mijn benen en er waren geen bijwerkingen. Eigenlijk had ik nergens last meer van. Mijn geheugen werkte weer goed en mijn dag en nachtritme was weer hersteld. De fysiotherapeut was tevreden en ik mocht na twee dagen naar huis.

Maar daar moest ik met mijn zus Carla, andere vrienden en familie die met mij innig meeleefden 15 dagen op de uitslag wachten. De spanning is dan moordend hoog. Je vraagt je van alles af. Zit daar wel een kwaadaardige tumor? Komt er wel een operatie? Hoe kom ik daar uit? Is er nog kwaliteit van leven daarna? Bij een operatie geneest maar 2%, bij 98 % groeit het weer aan. Kan ik nog thuis wonen of in een verpleegtehuis? Gek hoor, je bereidt zelfs, hoewel daar nog geen aanleiding voor is, alvast je begrafenis voor, want je hele leven staat op zijn kop.

Eindelijk kreeg ik vorige week de uitslag. En die is denk ik gelukkig voorzichtig optimistisch. Wat een opluchting!! Want er is hoe dan ook geen tumor gevonden!  Wel zijn er beschadigingen aan de beschermingslaag geconstateerd van een zenuwbaan. Men weet niet waardoor dit veroorzaakt is. Het kan zijn door de door mij aangegeven overbelasting, maar dit wordt minder waarschijnlijk geacht.  
Volgens de arts is mijn auto-imuumsysteem op hol geslagen en heeft dat de beschadiging zelf veroorzaakt. De artsen zeggen het niet te weten. Het onderzoek wordt terugverwezen naar mijn neuroloog in Haarlem die gaat onderzoeken of er een mogelijke progressieve werking kan zijn door de ziekte MS of MDP. Dat is overigens ook aardig mis.

Feit is wel dat ik nu ik mijn dag en nachtritme verbeterd heb, ik goed slaap en uitgerust wakker word en ik ben hersteld en geen klachten meer heb van geheugenverlies vermoeidheid e.d. Het zou kunnen zijn dat een en ander door weer een goede structuur en regelmatig leven ten goede kan keren, wellicht met de nodige geneesmiddelen.

In ieder geval is nu die ondraaglijke spanning er vanaf. Gelukkig geen operatie, en mijn computer beveiligd met Endpoint en opnieuw clean geïnstalleerd. Geen angst voor uitzaaiingen, geen chemokuur met vaak bijwerkingen, er is niets kwaadaardigs gevonden en al mijn overige organen zijn volgens het onderzoek in een goede conditie. Voor een geheel positieve uitslag moet ik dus nog even geduld hebben en het onderzoek in Haarlem afwachten.

Of het mogelijk verband kan houden met een vaccinatie wordt niet waarschijlijk geacht, maar wel serieus genomen. Het gaat om een zeldzame afwijking volgens de artsen, waarmee in relatie met de vaccinatie met Pfizer m.b.t. andere patiënten weinig ervaring is. Er werd wel aangeraden om dit te melden bij het Lareb en af te wachten hoe men daarop zal reageren. Er was geen enkele bacterie aanwezig in mijn hoofd
en toch is mijn imuunsysteem kennelijk op hol geslagen. Een nieuwe auto-immuumziekte? We gaan het zien of helemaal niet.

Maar voorlopig ga ik weer voorzichtig denken aan schaken in de interne en misschien als het kan weer lesgeven op de basisschool in Bloemendaal en op de Sanyu school voor hoogbegaafde kinderen, waarvoor ik gevraagd ben als het weer gaat. Maar laat ik een rating van 2000 maar even vergeten….niet? En op tijd naar bed!

Met vriendelijke groet en bedankt voor julie aandacht en medeleven,

Stephan Blaas