Bij binnenkomst in de omgebouwde gymzaal, die nu dienst doet als schaakhok van De Uil, zag ik HWP’ers van het vierde team staan. Mijn eerste gedachte was dat ik niet goed in mijn agenda had gekeken. Gelukkig verschenen spoedig mijn teamgenoten Bart, Harry, Frank en Jan. De laatste met een verwarde haardracht. Mijn voorgenomen compliment voor zijn sportiviteit – helemaal op de fiets gekomen! – hield ik tijdig binnen toen bleek dat Jan gewoon in de auto was gestapt.

We werden verwelkomd door de teamleider van De Uil. Deze jongeman had dikke donkere wallen onder zijn ogen en zijn mond hing een half open en zag er daardoor een beetje ellendig uit.

Ik val steevast onder het journaal in slaap. Als ik de dagelijkse bak ellende heb verwerkt, is mijn energielevel tot onder nul gedaald en kan ik mij als ik wakker word nooit meer het weerbericht herinneren. Ik was bevreesd om tegen deze man te spelen want ik zou zeker tijdens de partij in slaap vallen.

Frank kende deze man. Hij bleek een lage rating te hebben en zou zeker niet in het eerste team spelen. Frank had zelfs een keer tegen hem gespeeld en verloren. Toen wist het zeker: deze man bezit de stille kracht om zijn tegenstander met zijn mimiek in slaap te sussen en dan genadeloos toe te slaan.

Berend was in zijn verslag van de wedstrijd erg vleiend door mijn partij te voorzien van het etiket prachtig positiespel, maar ik vond het wel meevallen.

In onderstaande stelling had ik al wat meer tijd verbruikt en speelde Pd2 met het idee om na Pc4 op veld d6 en b6  te drukken.

Mijn tegenstander speelde echter het offer 1…Pxe4 (had ik niet naar gekeken) en ik dacht dat hij mij loper ging vangen met f5.

Maar ik heb na 2.Pdxe4 f5 3.Lb5! en dan wordt het wel heel moeilijk voor zwart. Mijn andere paard belandt uiteindelijk op veld e4. En zo kreeg ik een prachtstelling, maar er is m.i. wel sprake van een gelukje.

Berends tegenstander had hem remise aangeboden. Berend kwam naar mij toe voor advies. Als hij dit zou accepteren dan zouden we met 3-0 voor staan. Maar in de ondertoon van zijn stem dacht ik te horen dat hij eigenlijk zijn tegenstander wilde vermorzelen. Omdat de rest van de  borden er redelijk voorstond souffleerde ik hem dat hij de remise moest accepteren. We zouden dan met 3-0 voorstaan. Wat stom van mij!  Ik koos voor zekerheid, maar ik had tegen Berend moeten zeggen; “Niets remise, verpulver je tegenstander!” Dan was misschien alles anders verlopen.

Ondertussen zag ik dat Jan een redelijke stelling had gekregen en in mijn ogen zelfs winstkansen had. Hij speelde tegen iemand die Kat heette. Wat een schril contrast met zo’n mooie achternaam als Seeleman. Maar Jan ging een pionnetje verdedigen en werd door het centrum opgerold. Wat een drama! Daarna zag ik dat Frank zijn stelling aan het vergooien was. Ik kon het niet meer aanzien en ben huiswaarts gegaan. Heb daarmee ik, zoals ik achteraf lees, het gratis bier gemist. Maar mijn Chinese genen zorgen ervoor dat ik van alcohol uitslag krijg en over de relatie kat-chinees is ook al het een en ander bekend.