In november kopte onze teamleider Adrie nog: “HWP3 kan beter gaan dammen.” Hij leek gelijk te hebben, althans… niemand van ons durfde hem ongelijk te geven. Alweer een seizoen verknald: slechts één enkel matchpunt wisten wij uit de drie eerste ontmoetingen te slepen.

Auw, dat deed pijn bij de ‘kampioenskandidaat’, die men ons voor het zoveelste seizoen had gedoodverfd! Wat hielp het nog dat het team vervolgens 5 matchpunten scoorde uit de ronden 4 t/m 6? De laatste wedstrijd van het seizoen gingen we in met een beschamende achterstand van maar liefst vier matchpunten op de nummer 2 van de ranglijst in de Eerste Klasse B. Als een soort Feyenoord op mijlen afstand van Ajax en PSV. Hoezo kampioenskandidaat?

Maar als u dacht dat de ontmoeting in de laatste ronde ons niets meer kon schelen, dan had u het mis! Aan motivatie ontbrak het ons niet, integendeel. Zelfs Cees meldde zich ruim op tijd bij de Sociëteit en een ongekend vastberaden Frank B. reed zomaar recht op het doel af: Linquenda in Nieuw Vennep.
Al in het eerste uur bleek dat de toppers van De Vennep er ongenadig van langs zouden krijgen. Yorick kon al om 21:20 zijn koning in het midden zetten. Hij flitste met zwart de opening eruit en met alle zware stukken nog op het bord strafte hij een al te optimistisch Kxf4 (welja!) van zijn tegenstander af met een fraaie linkse hoek. 0-1 voor ons. Meteen daarna sloot Willem aan met een walk-over in 14 zetten. Na 1.Pc3 f5?! 2.e4 fxe4 3.d3 exd3 4.Lxd3 kon Willem zijn aanval heerlijk uitbouwen en gaf hij zijn tegenstander volledig het nakijken. 0-2
Allard had toen al een stuk gewonnen met een pionnenvork op e5. Zijn partij duurde daarna niet lang meer. Om 21:40 stond het 0-3 voor HWP. Reeds! De drie vlotte winnaars wisselden de nodige high fives uit en konden gaan meegenieten van de overgebleven vijf partijen. De betreffende teamgenoten hadden de avond eigenlijk nog voor de boeg en het duurde dan ook een vol uur voordat de eerstvolgende uitslag gemeld kon worden.

Adrie mocht zonder te hoeven rocheren met een loperpaar, een sterk pionnencentrum en een open b-lijn een aanval lanceren op de witte lange rochade. Het bedachtzaam prijsschieten was Adrie wel toevertrouwd en zijn wat oudere tegenstander was op het eind behoorlijk murw gespeeld. 0-4
Frank B. schudde een van zijn Koningsgambieten uit zijn mouw en bouwde aan een imposante stelling. Helaas nam hij iets te veel tijd met voorbereidende zetten als Lh1 en Dg2, waardoor zijn tegenstander zich met een paar lijpe tussenzetten kon loswringen. De aangeboden remise werd door Frank in dank aanvaard: 0,5-4,5 Onze andere Frank (H.) was door teamleider Adrie op tactische wijze met zwart aan bord 2 gekoppeld en had in zijn doorgaans degelijke Caro-Kann een zware dobber aan de sterk spelende Marco de Groot. Na een handige actie van de witspeler restte Frank niets anders dan een stukoffer voor enig tegenspel. Dit werd echter vakkundig ontzenuwd en Frank moest de strijd staken. 1,5-4,5 (Op dat moment hoorde ik Peter Poncin iets mompelen als: “Tsjonge: toch nog anderhalve punt!”) Ondertussen had Cees een eindspel bereikt met gelijke lopers en een stabiele, gesloten pionnenstructuur zonder beslissende zwaktes aan weerskanten. Op grond van zijn iets vrijere loper en zijn centraal opgestelde koning meende hij op winst te kunnen spelen. Zijn tegenstander Sipko Schimmel bood remise aan en had weinig begrip voor Cees’ droge antwoord: “Ik speel nog even door.” “Wat bedoel je met even?” Toen Schimmel na een kwartier omzichtig loper-geschuif bij iedere zet stuurs remise bleef aanbieden kon de hele zaal Cees horen zeggen: “Zullen we afspreken dat ik de volgende remise aanbied?” Die zat! Maar het kwam uiteindelijk niet in de uitslag tot uitdrukking. Cees duwde zichzelf zelfs nog bijna over de rand en een laatste remiseaanbod nam hij wijselijk aan. 2-5

Resteerde de partij aan bord 1 tussen de twee teamtoppers René in ’t Veld en Peter Poncin. Een helendal nogal wel zo tamelijk curieuze partij van René’s kant, mogen we wel stellen, en een buitenissig lange alinea als de volgende volledig waard. In een duistere twijg aan de Rubinstein-boom in het Franse woud leek wit met de rug tegen de muur te staan en langs de halfopen c-lijn gekielhaald te gaan worden. René moest de meest Houdini-achtige manoeuvres uit de kast halen om boven water te blijven (wat dacht u van Th1-h3-b3-b1 ?). Ik zal u de opening niet voorspelen, maar het resultaat was dat zijn stelling na 18 zetten (!) de karakteristieke opstelling vertoonde van een Fischer Random partij: Ta1, Tb1, Lc1, Dd1, Pe1, Lf1 met pionnen op a4, c3, d4, e5, f2, g4 en h5. René’s koning ging daarbij moedig voor de cavalerie uit: Kd2!! En voorwaar (of moet ik zeggen: zowaar), met deze stelling hield hij stand. Sterker nog: zijn paard kreeg op zet 19 vanuit het veld d3 het hele centrum onder permanente controle. Toen Poncin even later dacht een doorbraak te forceren door dit paard te torpederen, wist René met een handig schijnoffer zijn stelling lucht te verschaffen – met behoud van het paard der paarden. Zwart kwam er, ondanks twee sterke vrijpionnen voor de kleine kwaliteit, even niet meer uit en bood sportief remise aan … hetgeen René in lichte tijdnood koeltjes weigerde! Houdini was ontketend en opgewarmd en had trek in meer. Wij, zijn teamgenoten keken toe en elkaar aan. Als het niet zo’n flitsende krachtmeting was geweest hadden we staan zuchten dat we nog niet naar huis konden. Maar hoe René deze partij met minder tijd op de klok vakkundig en onderkoeld naar de winst schoof was een lust voor het oog. Hoe symbolisch: Het Witte Paard van d3 mocht met een laatste krachtzet de partij uitmaken. Het applaus was gemeend en terecht en De Vennep betoonde zich een sportieve tegenstander in alle fases van de strijd.

Daarmee werd de eindstand 2-6, werd René onze ongeslagen topscoorder (ook Allard bracht het tot 5 uit 6) en kunnen wij ons gaan opmaken voor de zoveelste poging om aan die eeuwige Eerste Klasse te ontstijgen. Leve HWP3 en de gebakken bananen!

De Vennep                – HWP3
1. Peter Poncin (2108)        – René in’t Veld (2035)    0-1
2. Marco de Groot (2000)         – Frank Homburg (1821)    1-0
3. Izaac de Vries (1669)        – Allard Ligteringen (1854)    0-1
4. Sipko Schimmel (1793)        – Cees Visser (1930)        0,5-0,5
5. Gerrit de Jong (1743)        – Willem Mook (1832)    0-1
6. Martin van Zaanen (1806)    – Yorick Tromp (1831)    0-1
7. Ben Mulder (1611)        – Frank Beverdam (1765)    0,5-0,5
8. Dick Brink (1717)            – Adrie Pancras (1864)    0-1