HWP Haarlem II – Caïssa Eenhoorn III 4-4
De eerste wedstrijd na de winterstop, nu gaan de prijzen serieus verdeeld worden. Alle voortekenen zijn ongunstig. Het is februari, hartje winter, de dagen zijn koud, kort en duister. En thuisspelen in het denksportcentrum brengt ons doorgaans weinig geluk. Rob Mulder, onze man in vorm, kan wegens een ernstige valpartij niet meespelen. Zelf ben ik het schaken die afgelopen maanden op de Eilanden totaal verleerd. Daarboven dreigt bij ons de zelfoverschatting de spuigaten uit te lopen. Eerst even dit Caïssa varkentje wassen, die staan immers nog op nul, en dan ons gereedmaken voor de drie “grote” wedstrijden van dit seizoen. Ik voorvoel narigheid, pijnlijke verrassingen en vormverlies, en krijg helaas volledig gelijk.

We zijn nauwelijks onderweg als de tegenstander van Jan Seeleman in een mindere stelling remise claimt wegens zetherhaling. Jan gelooft hem op zijn blauwe ogen, en schudt de handen zelfs zonder na te tellen. Zelf heb ik inmiddels in een rommelige variant twee zetten door elkaar gehaald. Niet direct rampzalig, maar in de daarop volgende ergernis produceer ik meteen een serie mindere zetten. Fred Avis doet niet voor me onder, en biedt me na 12 zetten een vol stuk aan, te verkrijgen  via een simpel paardvorkje. Blind en van alle goede goden verlaten, versmaad ik het geschenk. De stelling glijdt af naar gelijk, maar als ik mijn aanvalskansen overschat ben ik spoedig de schlemiel van de avond in plaats van de held. Het lijkt of dit een trend zet. Pepijn krijgt plotseling een volle dame cadeau en wint. Indra Polak zet een dreigende stelling op tegen het Frans, wil dan teveel met een extra, onnodig schaakje, en moet stukverlies accepteren. Hij schwindelt zich uit de problemen, wijst in een toreneindspel met een pion minder remise af, om uiteindelijk aan een machteloze koning ten onder te gaan. Harry heeft intussen op een of andere manier geruisloos een half gescoord. Eduard bouwt aan zijn bekende Catalaanse drukstelling met wit en lijkt gewonnen te staan. Totdat hij plotseling opduikt in het café en een filosofisch gesprek wil beginnen over de mooie en minder mooie dingen van het leven, en en passant laat doorschemeren dat hij nogal wat materiaal, en trouwens ook zijn partij heeft weggeblunderd. Zou er dan toch iets vreemds door de HWP koffie heen hebben gezeten ? Hoe dan ook, mijn vreselijkste angsten (en die worden elke week intenser)  worden bewaarheid. Met nog twee partijen te gaan staan we 2-4 achter. Gelukkig hebben we Peter Beerens, die als enige van de topborden een modelpartij aflevert. Tegen de sterkste Caïssiaan speelt hij degelijk, komt een pion voor, en weet zijn tegenstander op fraaie wijze in het eindspel te kloppen. Alles hangt nu af van Adrie Pancras, tot nu toe op 100% in de externe. Hij staat waarschijnlijk gewonnen in een eindspel van toren en paard tegen toren en loper, met een vrijpion voor. Maar er dreigt een veelheid aan trucs, vorken en schaakjes, en hij moet zich door een waar mijnenveld voorwaarts wagen. Buiten valt de nacht, binnen gaat de verlenging in. Als ook die tijd in zijn geheel is opgebruikt, valt eindelijk de beslissing. Een van Adrie’s vrijpionnen gaat promoveren, of de tegenstander grof materiaal kosten. Een gelijkspel tegen nummer laatst, en wat een opluchting ! Met de hakken over de sloot, een blauw oog, vul het maar in. De volgende wedstrijden moet de concentratie tien keer hoger, anders kunnen we een eventueel kampioenschap wel vergeten. Winterschaak, somberschaak. HWP Haarlem 2  –  Caïssa-Eenhoorn 3 4 – 4
1 Peter Beerens  1874  –  Bart Voorn  1920 1-0
2 Indra Polak 2150  –  Ton van Dijk  1860 0-1
3 David Joziasse  1888  – Fred Avis  1906 0-1
4 Eduard Leinwand  1932  –  Abel Romkes  1838 0-1
5 Harry Lips  2034  – Bas Dudink  1896 ½-½
6 Pepijn Steenbergen  1927  –  Marten Ploeger  1895 1-0
7 Adrie Pancras  1864  – Dirk Lont  1752 1-0
8 Jan Seeleman  2003  –  Bert Spil  1798 ½-½