Door een nipte overwinning 4 ½ -3 ½ op De WijkerToren II blijft HWP II titelkandidaat. In de laatste ronde wacht nog het zwakke KC IV. Maar wedstrijden kunnen raar lopen. Zaterdag ging het ook niet vanzelf en na afloop was de opluchting dan ook groot. Dit inspireerde David Joziasse tot een poëtisch sfeerverslag.

HWP Haarlem II – De Wijker Toren II 4½-3½ Ik had deze wedstrijd al met angst en vreze tegemoet gezien, de een na laatste horde op weg naar misschien wel promotie naar de KNSB. Het team van de Wijker Toren zag er geducht uit, een gevaarlijke mix van ervaring en jeugd. Het beloofde een zware middag te worden en dat werd het ook. En waar ik doorgaans weinig meekrijg van het wedstrijdverloop was ik dit keer eens vlug gereed, gelegenheid te over dus om uitgebreid te griezelen en te wanhopen. Want het ging beslist niet naar wens. Na de snelle punten van Eduard (met prachtige slotzet) en mezelf stonden er tal van zorgelijke stellingen op de borden. Vooralsnog leek zelfs een gelijkspel buiten bereik. Na vieren een rondje gemaakt langs de velden: René V. een pion achter in een stelling met louter zware stukken, Hendrik-Jan die met wit tegen een sterke tegenstander blijkbaar iets gemist had in het Traxler-gambiet dat hem werd voorgeschoteld, en die alleen door veel inventiviteit een directe ramp wist uit te stellen. Jan S. ontspannen in een schijnbaar rustige stelling die naar een halfje oogde, Peter B. zich uitlevend in een van die woeste slagvelden waar hij bij HWP het patent op schijnt te hebben, maar helaas met zijn geduchte tegenstander Theo de Vries aan het roer. Pepijn stond prettig veel materiaal voor, maar bevond zich verder wel in een soort schoenendoos van te kleine maat, en zijn tegenstander drong op met een lastige vrijpion. A3P tenslotte zag zich als witspeler geconfronteerd met twee Bishops from Hell, gericht op de witte
stelling. Hmm, eens even tellen: Dat zijn dan in totaal twee punten meer, op zijn best een gelijkspel dus. Nieuw rondje even later na een glaasje prik aan de bar: Meer duidelijkheid, meer zorgen. Hendrik-Jan heeft in het teambelang lang standgehouden, maar moet een verloren eindspel tenslotte opgeven. René wordt uitgetikt in een toreneindspel waar zijn koning hermetisch afgesneden is van een vijandelijke vrijpion. Jan heeft het halfje gescoord, en Pepijn moet bijna wel gaan winnen met inmiddels twee stukken voor. Dat maakt dan een tussenstand van 3½ – 2½ voor HWP. Waar gaan de ontbrekende punten vandaan komen? Adrie heeft onder inlevering van een kwaliteit de vijandelijke lopers uitgeschakeld, en bezit, o blij mysterie, nu zelfs ineens een vol paard meer. Helaas staat hij bijna mat, en bovendien dreigt er nog een vijandelijk dame extra op het bord te verschijnen. Voor een gewoon mens een verloren stelling, maar A3P vindt een briljante manoeuvre en trekt zijn paard terug om de koning te beschermen, waarna een plusremise binnen handbereik ligt. Peter zijn partijen kun je al lang niet meer beschrijven als ‘potjes’. Denk liever aan epische veldslagen, Troje valt Athene aan, Alexander’s legers rukken op en worden weer teruggeslagen, de monsters van de onderwereld komen uit hun spelonken om Frodo en Gandalf de Ring te ontstelen, Napoleon’s veldtocht, de Libische volksopstand. Dat soort dingen dus. De strijd golft op en neer. TdeV heeft een kwaliteit geofferd, staat op het oog een half dozijn pionnen voor maar mist enkele malen de directe winst. Peter’s koning zwalkt eenzaam rond tussen het voltallige zwarte leger. Hij creëert een matdreiging, doch zwart blijft cool en collected en wandelt zijn koning de witte stelling binnen, voortgejaagd door een regen van schaakjes, op weg om de vrijpion op c2 extra steun te geven. Maar de weg loopt dood ergens op e3, verdere witte schaakjes zijn alleen te blokkeren door de dame te geven en een nieuwe te halen. Er is dan weer hoop. In het zesde uur is Peter nog fris en fruitig, doet even een paar opdrukoefeningen en vraagt of er misschien een rekstok in de zaal is. Daarentegen raakt TdeV meer en meer getekend, en zelfs het lampje in zijn ballpoint begint te doven. Hij vlucht in een eindspel dat bedenkelijk is, niet meer gewonnen, even later ook geen remise meer. Ondertussen is A3P als ware strijder niet tevreden met remise. Hij ziet een matvariant, voert het beslissende dameschaak uit en gaat alvast een glaasje nippen aan de bar. Teruggekomen is het inderdaad mat, maar A3P is zelf het slachtoffer. Het schaakje hielp juist de zwartspeler, opgave dus onvermijdelijk, en wat nu? Opnieuw ligt puntverlies in het verschiet. Dan wint Peter plotseling een loper en de partij. Hardheid, kunde en uithoudingsvermogen hebben gewonnen. De wonderbare opstanding van Lazarus is een feit, en ik zal nooit meer twijfelen aan de bijbel. We mogen een vol punt bijschrijven, en met 4½ – 3½ blijft HWP2 uiteindelijk toch nog in de race!