Afgelopen vrijdag is Pernette Cameron begraven. Honderden familieleden, vrienden en bekenden waren aanwezig om afscheid van haar te nemen en haar man Paul Tuijp, hun dochters Nathalie en Evelyne en haar overige familie hun medeleven te betuigen. Onder hen waren ook vele HWP-ers.

HWP heeft in het leven van Pernette een tijd lang een belangrijke rol gespeeld. Pernette kwam in 1993 vanuit Brabant bij de gemeente Haarlem te werken en hier te wonen. Zij zocht als fanatiek schaakster ook een Haarlemse schaakclub en kwam bij HWP uit, waar zij met open armen ontvangen werd. Ze was een sterk schaakster (voormalig kampioen van Nederland bij de vrouwen tot 20 jaar en met de nodige internationale ervaring), intelligent, had een goed gevoel voor humor, was opgewekt, een goede verliezer en innemend winnaar. Bovendien charmant, een leuke verschijning en bovenal een trouwe kameraad, dus geen wonder dat HWP blij was met haar als lid. Bij penningmeester Theo Elstgeest kon zij een zolderetage huren. Vele jonge HWP-leden koesterden een warme belangstelling voor haar. Veel kans hadden zij niet, behalve Paul Tuijp. Paul en Pernette werden het eerste en tot nu toe enige schaakpaar bij HWP. Samen speelden ze op de club en Pernette stimuleerde Paul zo in het schaken dat hij zelfs één jaar tot het eerste team reikte, waar hij een keurige 5 uit 8 scoorde op het laagste bord, terwijl Pernette met verve bord 2 innam. Een jaar later werd Paul teamleider van het eerste, zodat hij nog steeds met Pernette op pad kon. Pernette hielp HWP mede hogerop. Zij was de eerste van een aantal sterke spelers, zoals Jan van den Bergh en Fred van de Klashorst, die het eerste op KNSB-niveau brachten en daarmee de basis legden voor de huidige bloei van HWP. Het eerste, spelend in de promotieklasse van de NHSB, lijfde haar in het seizoen 94-95 in en meteen werd Pernette topscorer met 7 uit 9 op bord drie. Die prestatie herhaalde zij met 7,5 uit 9 in het glorieuze seizoen 96-97 waarin HWP kampioen van de NHSB werd en naar de KNSB-competitie promoveerde en bovendien de NHSB-beker won, mede dankzij Pernette. Zij was een ideaal teamspeelster: altijd goed voor een positieve score, deed nooit gekke dingen en hield vaak stellingen over waarin, al naar gelang de stand van de wedstrijd, op remise of op winst gespeeld kon worden. Intern reikte Pernette nooit tot het clubkampioenschap, altijd hoorde zij wel tot de topzes. In haar eerste seizoen haalde zij met een derde plek haar beste resultaat. Ik persoonlijk vocht een aantal boeiende partijen met haar uit, maar ook versloeg zij me een keer binnen 10 zetten. Tegen haar was dat net iets minder erg dan tegen anderen. Toch betekende de verbintenis tussen Paul en Pernette uiteindelijk het einde van Pernette’s schaakcarrière. In 1999 werd hun eerste dochter geboren en Pernette stortte zich met toewijding op het moederschap. De zorg voor haar kinderen stond voorop, met daarnaast gezonde tijdpasseringen als tennissen en wandelen in de Kennemer duinen. Bovendien maakte zij intussen furore als degene die het waterrecreatiebeleid van de gemeente Haarlem op poten zette. Pontjes, natuurvlotjes, kano-routes, een passantenhaven en een aantrekkelijke Spaarne-oever hebben we mede aan haar te danken. Wel analyseerde ze nog streng met Paul diens partijen "Dat vond Per geen goed idee", "Hier moest Per erg om lachen" waren de zinnetjes waarmee Paul vaak de toelichting op zijn partijen lardeerde. Paul zou Paul niet geweest zijn als hij niet geprobeerd had Pernette weer achter het bord en op de club te krijgen. Maar zij was niet te vermurwen. De laatste keer dat zij zich onder de HWP-schakers waagde was 5 jaar geleden bij de receptie ter gelegenheid van de viering van het 75-jarig jubileum van de club.
Twee jaar later kreeg zij het noodlottige bericht dat zij kanker had en niet veel later dat dit ongeneeslijk was. Aanvankelijk bleef zij haar spreekwoordelijke positiviteit en levenslust behouden, maar uiteindelijk kon zij de strijd tegen haar vreselijke ziekte niet meer aan. Typerend voor haar is dat zij uiteindelijk zelf de laatste zet in haar leven uitvoerde. Wij HWP’ers gedenken haar als een innemend clublid en als de grote liefde van onze voorzitter Paul. Wij wensen hem en zijn dochters sterkte en hopen hem te kunnen steunen in deze moeilijke tijd. Zie ook het in memoriam van René Olthof op schaaksite.nl