Donkere wolken pakten zich samen boven het Haarlemse toen het eerste zich na het volstrekt onnodig verloren degradatieduel tegen VAS plotseling op plek 9 terugvond, met nog wedstrijden tegen de nummers 2 en 3 te gaan. Achteraf bezien kweten de strijders van K1 zich zo overtuigend van hun taak dat Harry Houdini zich in zijn graf zou omdraaien als hij merkte dat zijn naam ijdel gebruikt was in verband met een ontsnapping van zo’n kinderlijke eenvoud.

Toch zag het er voor het ingaan van de laatste ronde allemaal nog niet zo rooskleurig uit, want dit was de stand:

Vijf teams in rep en roer om de gevreesde negende plek te ontlopen, met onder andere het affiche Caissa-LSG nog op het programma. Dat betekende dat wij er allerminst gerust op konden zijn, want we mochten ervan uitgaan dat de sterke Leidenaren dat varkentje weleens zouden kunnen gaan wassen. Caissa kon er daardoor ook niet gerust op zijn, maar VAS ook niet en er bestond zelfs een scenario, zo merkte een teamgenoot zich verkneukelend op in de appgroep, dat Purmerend zou degraderen. Een zeer, zeer theoretisch scenario, maar toch.

De opdracht voor de onzen was, in de optiek van de teamleider althans, duidelijk: niets minder dan een overwinning werd gevraagd, en op papier was dat tegen DSC Delft geen eenvoudige opgave. Maar er had zich de afgelopen weken, zeker na de overwinning op DD, iets onoverwinnelijks meester gemaakt van het team. De teamleider was dan ook niet de enige die het Denksportcentrum betrad in de volle overtuiging dat we deze wedstrijd simpelweg over de streep gingen trekken.

Natuurlijk hielp het dat de Delftenaren geplaagd werden door afwezigen, zieken en een voor promotie strijdend tweede team. Wat eveneens hielp, is dat we voor deze slotronde niet alleen de beschikking hadden over Babak, maar ook over Adam, die uit Duitsland overkwam om ons uit de brand te helpen.

Zeker aan de top was de strijd daardoor zeer ongelijk, wat resulteerde in 4-0 aan de eerste vier borden. Chris zette ons op voorsprong door op brute wijze gehakt te maken van de Svesjnikov van zijn tegenstander.

Hier speelde Chris 27.f6!! wat zijn tegenstander tot onmiddellijke overgave dwong.

Veel minder sterk was 27.Pf6+ Lxf6 28.Lc6+ Kf8 29.Dh6+ Lg7 30.Dxd6+ Dxd6 31.Te8

Dit is dan weliswaar geforceerd mat, maar het duurt wel onnodig lang allemaal.

Door een nooit eerder vertoonde nederlaag voor Gijs werd het nog even gelijk (Gijs verloor kort na de opening een centrumpion en had daar eigenlijk geen enkele compensatie voor), maar daarna kwamen de punten snel binnen. De teamleider, niet gespeend van enig verantwoordelijkheidsbesef, had zichzelf aan bord 1 geposteerd en was vast van plan om vandaag geen rare dingen te doen. Die rol werd met verve overgenomen door zijn tegenstander, die Bart met een volstrekt misplaatst g2-g4-g5 naar de keel vloog en voor de klok van drie reeds alle schepen achter zich verbrand had. Hier, na 13.h4 

(met als idee 13…Pe4 14.Pxf7 gevolgd door Lxe6) stortte de hele boel in na 13…Ld6!

Het punt van Adam volgde niet veel later. Hij trof, niet ongelukkig voor ons, de sterkste DSC’er en ook hier werd een Svesjnikov vakkundig opgerold. Aan de zetten die Adam uit zijn mouw schudde en zijn bijdragen in de analyse was te merken dat we hier toch wel met een ander kaliber schaker te maken hebben – jammer dat hij zo ver weg woont.

Hoewel, laten we ook Babak niet uitvlakken. Vandaag kon hij het niet echt laten zien omdat zijn tegenstandster duidelijk een maatje te klein was. Even vreesden we nog voor een onbekende dame die zich net niet had weten te plaatsen voor het kandidatentoernooi, maar het ratingverschil bleek maar liefst 500 punten te bedragen – in Babaks voordeel, want er bestaat op de hele wereld maar één persoon met 500 punten meer dan Babak. Hoewel het een tijdje duurde, stond de uitslag van deze partij op voorhand vast.

Dat waren 4 punten en alle kans op minstens nog anderhalf erbij. Maar dan slaat natuurlijk onvermijdelijk de stress toe bij de teamleider. Tim zit niet lekker achter zijn bord, hoewel er objectief gezien weinig aan de hand lijkt. Rob staat een gezonde pion voor, maar zijn tegenstander heeft een loperpaar en activiteit, dus brrr als dat maar goed gaat. Richard heeft remise, maar niet meer dan dat en Collin, tja, Collin staat fantastisch maar ja, mensen kunnen rare dingen doen. Kijk maar wat er bij Chenwu gebeurde:

Chenwu, achter de zwarte stukken, staat hier meer dan prima en kan met een zet als 1…Te7 rustig verder melken. Door alle geesten verlaten speelde hij echter 1…Txe2?!? Spoorslags ging ik ervan uit dat het briljant was, maar toen Chenwu na 2.Dxe2 Lg4 3.De4 aarzelde, was duidelijk dat hij gewoon een kwaliteit had weggeblunderd.

Toen Richard, als gezegd in volstrekt gelijke stelling, vroeg of hij remise mocht aanbieden, was het advies daarom om toch nog maar even door te spelen. Dat veranderde toen Rob wist te liquideren naar een eindspel dat hij niet meer kon verliezen. Dat was minimaal een halfje en misschien meer; Collin stond nog altijd geweldig; zelfs Tim begon een beetje op te fleuren en dus mocht Richard de remise pakken.

Chenwu beet zich intussen vast in het eindspel, dat na 3…Lxf3 4.Dxf3 Dxf3 5.gxf3 Pd4 6.Te7 Pxc2

helemaal niet zo makkelijk bleek vanwege het hinderlijk rondgalopperende paard en de beroerde witte pionnenstructuur. Na 7.Td1 (7.Tc1 Pd4 en wit heeft weer geen tijd om op b7 te pakken vanwege Pe2) b6 8.Td7 Kf8 9.Txd6? Ke7 10.Tc6 Kd7 11.Tf6 Ke7 12.Tf4

ontstond een interessant eindspel dat de gemoederen ook na afloop nog lang bezighield.

Collin schroefde de duimschroeven bij zijn tegenstander intussen steeds verder aan, en dit leek me een goed moment om hem uit te leggen dat, met 4,5 punt op het scorebord, hij wel remise mocht aanbieden, aangezien Rob niet meer kón verliezen.

“Mag ik of moet ik remise aanbieden?”, vroeg hij – zo gedwee, die spelers van K1. Maar even later had hij toch de ballen om gewoon door te spelen, een teken van karakter dat de teamleider ondanks een kleine zenuwinzinking wel kon waarderen. Chenwu had namelijk inmiddels via een eeuwig-schaak-mechanisme een halfje veiliggesteld, en daarmee kon de winst ons niet meer ontglippen.

Helemaal zeker was het toen Collins tegenstander, na een overigens volstrekt kansloze strijd, bij deze stelling

de handdoek in de ring wierp en daarmee HWP’s handhaving officieel maakte.

Dat betekende veel bier en veel blije gezichten. Wat Rob vervolgens nog met zijn eindspel van toren en een paar pionnen tegen loper en een paar pionnen deed, interesseerde niemand meer, maar het schijnt dat het remise is geworden.

Met twee afgetekende overwinningen hebben we ons veiliggespeeld en je kunt je afvragen hoe deze geweldenaren überhaupt in deze precaire situatie waren beland. Nodig was de overwinning wel, want LSG bleek in een zenuwslopende strijd Caissa met 5,5-4,5 verslagen te hebben, en ook VAS zette zijn goede reeks voort door ook van DD te winnen.

Wie er dan degradeerde? Welnu, het zeer, zeer theoretische scenario waarin Purmerend het kind van de rekening werd, kwam uit. Het zal niet vaak voor zijn gekomen dat een team dat bij winst in de slotronde 3e was geworden, degradeert, maar het is Purmerend overkomen. Heel rouwig waren we daar, eufemistisch uitgedrukt, niet om. We zijn de laatste jaren vaste klant van Purmerend, en de speellocatie is zacht gezegd niet onze favoriete. Wel moeten we vrezen dat het gebrek aan Purmerend – HWP komend seizoen tragisch genoeg de definitieve nekslag betekent voor de lokale Chinees, waar wij in december nog onze gifbeker leegdronken.

Die 8-2 nederlaag betekende wel de ommekeer in het seizoen. Tim won zijn eerste potje, en wat een belangrijke bijdrage heeft hij in het vervolg geleverd. Chris was het hele jaar steady, haalde 4,5 uit 8 tegen sterke tegenstand en bleek dus een enorme aanwinst. Dat geldt ook voor de andere Amstelveners, Gijs en Jeroen, die bijdroegen aan het hernieuwde teamelan. Gijs eindigde onfortuinlijk, maar heeft belangrijke halfjes gescoord; Jeroen begon heel sterk maar duikelde (tot enig leedvermaak van zijn hardloopmaatjes) in het nieuwe kalenderjaar tot onder de 2000 en moest de laatste paar ronden van de zijlijn toekijken – wat hij ook deed, evenals Jan-Willem, die nuttige punten scoorde maar de laatste ronde ook gepasseerd werd. Zij maakten ruimte voor Babak en Adam, die met hun invalbeurten zeer waardevol waren – en dat ze het team ondanks hun plek op de bank kwamen aanmoedigen, zegt genoeg.

Collin, onze boelbijelkaarhouwer, was er elke keer bij; deed het niet altijd even fantastisch maar beloofde voor de slotronden 2 uit 2 en hield woord. Chenwu eindigde voor het eerst van zijn leven op een minscore, maar hij werd dan ook af en toe voor de leeuwen geworpen. Hij heeft duidelijk stappen gezet en vooral zijn partijen tegen LSG en SOPSWEPS tonen een groot talent. De eeuwige talenten Rob en Richard Duijn draaiden ook prima mee; Rob natuurlijk vooral met wit, liefst aan 10, maar als het moet pakt hij aan bord 1 ook gewoon een halfje tegen iemand wiens droom van een IM-norm daarmee uiteenspat. Van Richard durf ik inmiddels wel te verklappen dat hij er aan het begin van het seizoen weinig zin in had, maar hij gooide er toch weer de beuk in – tegen VAS zelfs letterlijk met die onbestrafte elleboogstoot – en hoor hem nu eens. De man houdt intussen een wit paard in zijn achtertuin en droomt openlijk van het landskampioenschap.

En ach, de teamleider: die wist zijn aftakeling nog aardig te maskeren met een gedeeld topscorerschap. Als coach is hij er wel op vooruitgegaan, maar hij treft het dan ook met zijn spelers. Dit is een goed stel, hoor.

Gedetailleerde uitslagen

	HWP Haarlem K1 (2216)	6.5 – 3.5	DSC Delft K1 (2063)
1	FM Bart Gijswijt (2298)	1-0	Ivar de Hoogt (2167)
2	Adam Feher (2394)	1-0	FM Dennis Ruijgrok (2303)
3	FM Babak Tondivar (2323)	1-0	Sofya Blanter (1832)
4	CM Christopher Brookes (2198)	1-0	Brent van Dusseldorp (1882)
5	Tim Mazajchik (2162)	0-1	Gert Legemaat (2208)
6	FM Rini Duijn (2227)	½-½	Kim Meulenbroek (2124)
7	Chenwu Zhu (2082)	½-½	Richard Oranje (2052)
8	Collin Boelhouwer (2154)	1-0	Bob Voogt (1974)
9	Gijs IJzermans (2112)	0-1	Ted Barendse (2036)
10	Rob Duijn (2183)	½-½	Erik Both (2138)