Op 6 augustus 2024 is ons oud-clublid Marius Jaspers, in de woorden van zijn vrouw Sylvia, rustig en vredig ingeslapen. Hij kondigde zijn voortijdige einde zelf aan op zijn weblog en in zijn vaste column in de daklozenkrant. Dus voor zijn vaste volgers kwam zijn dood niet als een complete verrassing, maar wel veel te vroeg.
Op 10 juni schreef hij het volgende, onder de titel Uitgeklad, na een bezoek aan het ziekenhuis, waar hij eerst nog hoop op herstel had:
“Die hoop werd vorige week dinsdag subiet de nek omgedraaid. Het kon eigenlijk niet slechter: longkanker van een zeldzame soort, uitgezaaid. In Nederland was geen medicijn te krijgen. Na vier minuten zei ik tegen de oncoloog: ‘Dus we kunnen weer gaan, komt het daarop neer?’”
Typisch Marius, hoe hij, onderkoeld en met bittere humor, zijn eigen dood aankondigde en erover schreef op zijn weblog. Zijn allerlaatste stukje is van 10 juli, waar hij verslag doet van de terugreis na een ziekenhuisingreep. De ambulance maakte een toeristisch ommetje om hem nog één keer langs de IJsseldijk te rijden. Hij is zich zeer bewust dat het de laatste keer zou zijn. De Gevreesde Ziekte heeft hem dus in minder dan twee maanden geveld. Hij, die zo sportief was (ooit een verdienstelijke 3000 meter-loper) en hij die nooit gerookt heeft.
Bij HWP kenden we Marius sinds september 2000, toen hij de overstap van VHS maakte. Hij publiceerde regelmatig in De Ruif en in de jaarboeken over zijn schaakbelevenissen:
“Doordat mijn vrouw in niets een kerel is zijn er veel dingen waarover we samen niet kunnen praten. Neem het begrip winnen, dat zegt haar hoegenaamd niks. Althans, het ontgaat haar waarom er belang aan wordt gehecht, door winnaar of verliezer.” Zo begon een van zijn columns.
Hij maakte heel puntige en geestige rondeverslagen van het AKN- en later het Nova-toernooi. Hij speelde intern en extern en was een graag geziene gast in de Sociëteit. We speelden in hetzelfde team en reden vaak gezamenlijk naar uitwedstrijden. Daaraan beleven we goede herinneringen.
Buiten HWP publiceerde hij meer dan 15 jaar blogs, eerst onder de titel Raarlems Dagklad, later RaDa en Dagklad. Hij was altijd op zoek naar kleine bijzonderheden, bijzondere observaties en zag de humor in het alledaagse. Hij beschreef zijn columns als:
“Kleinsteedse amuses, klinische observaties, ijle impressies, onwrikbare vooroordelen, columnini, af en toe een tirade met voorbedachten rade – doorgaans losjes verbonden met de mooie stad Haarlem.”
Zijn columns zijn gebundeld in een boek: Dagklad – De Haarlemse jaren.
Na zijn verhuizing naar Salland zegde hij zijn lidmaatschap op. In het jaarboek 2020-2021 stonden we stil bij zijn vertrek naar het oosten. We zijn hem echter blijven zien en bezoeken. Het is een enorm gemis dat hij er niet meer is, en buitengewoon spijtig dat Sylvia en hij niet langer hebben kunnen genieten van hun nieuwe leven in Wijhe. Marius is uitgeklad en wij hebben een dierbare schaakvriend verloren.
Bas Kamps en Adrie Pancras
Geef een reactie