Dominant eerste vergeet trekker over te halen

Rob had nog het goede voorbeeld gegeven door aan bord 10 als een warm mes door de boterzachte, dat wel, verdediging van zijn tegenstander te snijden. Eenvoudige doch doeltreffende dreigingen noopten de zwartspeler tot de ene na de andere verzwakking, waar Rob wel raad mee wist: binnen een zet of 20 en twee uur was de klus geklaard.

Dat bleek achteraf de enige winstpartij voor de onzen, en het is nu niet bepaald dat we geen kansen op meer kregen.

De jonge garde bestaande uit Chenwu en Maximiliaan belandde helaas niet op het scorebord, maar beiden hadden het grootste deel van de partij uitzicht op ten minste een halfje meer dan de nullen die uiteindelijk achter hun naam prijkten. Chenwu was wat hoger geposteerd dan anders - of het tactisch was of dat hij dit gewoon aan zijn resultaten te danken heeft weet alleen de teamleider - en deed het tegen Arno Bezemer aanvankelijk voortreffelijk. Hij overleefde de opening ogenschijnlijk eenvoudig, trok in het middenspel het initiatief naar zich toe maar vergaloppeerde zich in het toreneindespel toch lelijk. Ook Maximiliaan deed zichzelf de das om, nadat hij zijn tegenstander eerst een lesje positiespel had gegeven. In overwegende stelling koos hij echter een catastrofaal plan, waarna de pionnenstructuur in vijandig voordeel veranderde en het zwarte paard ineens een stuk waardevoller bleek dan de witte loper.

Twee nederlagen die beide niet nodig waren; ziedaar reeds waarom we over de nipte 4,5-5,5 nederlaag te klagen hadden. Maar ook in een flink aantal remisepartijen hadden we recht op meer.

De enige die misschien een halfje te veel kreeg, was Richard. Tegen Enrico Vroombout (in de opstelling stond de naam van Yochanan Afek, maar waar is jurist Tuijp als je hem nodig hebt?) schoot Rini al vroeg een behoorlijke bok met Da5, waarna hij noodgedwongen zijn koning op de tocht moest zetten met het zelden gewenste g7xf6. Als Richard zelf al denkt dat hij zo goed als verloren staat, zoals hij na afloop schoorvoetend moest toegeven, weet je dat het flink mis is - maar evengoed weet je dat hij zijn rug recht en zijn huid duur verkoopt; in dit geval voor een flink onder inflatie gebukt half punt.

Ook op de remise van Babak viel weinig af te dingen, en met die van Tim viel evenzeer te leven. Aan bord 5 trof Babak de op papier sterkste Caissaan in Michael Wunnink, maar die kreeg weinig voor elkaar tegen de opnieuw oerdegelijke Tondivar Defence. De finesses van de partij zijn me ontgaan, maar het leek er toch sterk op dat Babak degene was die nog enige aanspraak maakte op meer dan de vermoedelijk vrij rimpelloze remise.

Tim had weer wat last van zijn spelopvatting, die (herkenbaar) inhoudt dat wanneer je tegenstander in de opening een suboptimale zet speelt, de genadeklap nooit ver weg kan zijn en dus gevonden moet worden. Maar schaken blijft een ingewikkeld spel, en de gedachte dat wij stervelingen in staat zijn de soms krankzinnige zinsbegoochelingen van onze opponenten stante pede te weerleggen, kunnen we maar beter laten varen. Tim wees de natuurlijke zetten af, koos een suboptimaal pad maar speelde daarna wel gewoon weer een puike partij, resulterend in een nette remise.

Maar dan. Laten we voorzichtig beginnen met Bart, die mocht plaatsnemen tegen grootheid Hans Ree. Daar had hij nog een appeltje mee te schillen na op 10-jarige leeftijd (die van Bart welteverstaan) kansloos van het bord geschopt te zijn tijdens een simultaanseance (die van Hans). De revanche kwam er bijna, maar dat is niet genoeg.

Het Paard van Ree heeft hier zojuist vier hele zetten besteed om van b8 via c6, d8 en f7 op d6 te belanden, waar het helemaal niet zo goed staat - het had na d7-d6 gewoon naar d7 gemoeten. In de analyse keken we naar 16.Pb5, maar na twee biertjes stond de chauffeur klaar. Het gespeelde 16.c5 lijkt nog sterker: na 16...Pe4 17.Lxe4 fxe4 18.c6! is wit zijn mooie loper kwijt, maar een machtig paard en een dominante stelling resteren.

Hier zijn 18...Lc8 en 18...La6 nauwelijks beter dan het gespeelde 18...dxc6, waarna het geplande, bijna gespeelde en gewoon ijzersterke 19.Pxe6 de partij wel had beslist. Na 19.dxc6 verzandde de boel, en hoewel wit later alsnog een pion won, kwam zwart niet meer in gevaar.

Indra maakte zijn rentree na een tijd afwezig te zijn geweest, en was gebrand op succes. En dat was er, want Indra speelde voortreffelijk en dirigeerde een riante stelling overtuigend richting een gewonnen eindspel. Een bord verderop deed Jan-Willem hetzelfde vanuit zijn vertrouwde openingsspel - mogelijk een nog imposantere prestatie voor degenen die weten wat dat openingsspel ongeveer behelst. Maar beiden slaagden er niet in de vis op het droge te krijgen. Concentratieverlies, optisch bedrog, pech, vermoeidheid, spanning, we zullen het nooit weten.

Wat het bij Collin was, kunnen we maar beter niet te veel onderzoeken. Vanwege zijn uitmuntende prestaties dit seizoen mocht hij het aan bord 1 proberen en hij maakte de verwachtingen aanvankelijk meer dan waar. Na oeverloos doch grootmeesterlijk gemanoeuvreer in het middenspel kwam het bijvoorbeeld zo te staan:

Nu is 47...Df4 met een tamelijk obvious dreiging niet heel moeilijk, maar na 47...d4 is het nog steeds +4, en na 48.Df7 d3 zelfs +5. En hier ruim +6:

En zelfs hier, toen het duidelijk al mis was gegaan, nog steeds +4 als zwart Pf6-d5 had gevonden:

Enfin, u raadt het al, ook dit werd remise en zo verloren we nipt.

Er zijn trainers om minder de laan uit gestuurd. Aan de andere kant: tegen de koploper van klasse 1A was een 7-3 overwinning geen geflatteerde uitslag geweest. We hadden ook beroerd uit de startblokken kunnen komen en roemloos ten onder kunnen gaan. Het is duidelijk waar het aan schort; 'conversie' is het toverwoord voor de resterende wedstrijden - allereerst volgende maand in en tegen Purmerend. En denk erom, in deze malle poule waar we zo leuk meededen om promotie zijn we ook nog niet helemaal veilig.