HWP I slaat toe aan de zwarte borden

Ronde 3 bracht ons naar Alkmaar, waar de KNSB een heus superspread event geprogrammeerd had: een QRachtmeting tussen acht teams van twee zowel qua omvang als speelsterkte aan elkaar gewaagde verenigingen. Overall moest HWP zijn meerdere erkennen in De Waagtoren, maar gelukkig schrijf ik hier het verslag van ons vlaggenschip, en dat won aan de bovenste tien borden van de massakamp overtuigend: de Alkmaarders mochten blij zijn dat de score op 6,5-3,5 bleef steken. De winst kreeg vooral gestalte aan de zwarte borden, die goed waren voor maar liefst 4,5 punt (uit 5).

Wellicht waren de met zwart spelenden geïnspireerd door het naast de speelzaal gelegen uitvaartcentrum Duin. Onfortuinlijk dan ook dat uitgerekend de gebroeders Duijn zelf allebei met wit speelden. Rob liep daarbij tegen zijn eerste nederlaag aan. Aanvankelijk verliep alles nog volgens plan: rond de klok van half drie verscheen h2-h4 op het bord en dan kun je het punt al bijna tellen. Helaas bracht een stukoffer niet het gewenste rendement, maar met de oogst aan pionnen die daartegenover stond leek Rob het eindspel alsnog te kunnen keepen - tot hij op een bijna leeg bord ineens in een matnet verstrikt raakte.

De partij van Richard werd mede mogelijk gemaakt door Miele, Bosch en Dyson. Terwijl de tegenstanders van Collin en Bart nog niet eens gearriveerd waren, had een stofzuigervariant al geleid tot een - veelbelovend - eindspel:

Dit is allemaal theorie, aldus Rini na afloop. Dat kan zo zijn, maar dan toch geen theorie die ondergetekende aan een zwartspeler zou adviseren. Helaas besloot Richard nog meer stukken te ruilen, waarna de muziek al snel uit de stelling leek te gaan. Wie dacht dat hij nu dan toch wel een keer voor donker klaar zou zijn, kwam echter bedrogen uit.

Zoals gezegd waren vooral de zwartspelers op dreef. Indra gaf aan bord 2 het goede voorbeeld met een puike partij. In onderstaande stelling werd hij wel wat geholpen door zijn tegenstander:

Mogelijk keurde de witspeler 20.Lf3 af vanwege 20...Pe5 waarna hij de loper moet opgeven omdat 21...Pxd3 dreigt. Het wellicht daarom gespeelde 20.Kf1? faalde echter tactisch op 20...Ph2+ 21.Kg1 Txe2!, waarmee zwart een pion en de stelling won. Deze keer was de conversie door Indra gelukkig ook vlekkeloos.

Collin werd nog veel meer geholpen door zijn tegenstander. Na een vergissing in het middenspel - een mislukte paarduitval kostte een paar tempi - kwam hij aanvankelijk even in moeilijkheden, maar hij was snel weer bij de les en wist te neutraliseren tot een eindspel met ongelijke lopers.

29.a4 was hier echter niet de handigste: na 29...Dxb6 en nog wat gesputter kon Collin een punt bijschrijven. Amper op de helft van de tegenstander geweest en toch de volle buit te pakken: dat kunnen alleen de groten der aarde.

Bart speelde eindelijk weer eens een fatsoenlijke partij. "Zeker de videoserie van Jan Gustafsson gekeken?", vroeg een van de tegenstanders naar aanleiding van zijn openingskeuze, duidelijk niet op de hoogte van de tijd die Bart nog aan schaken besteedt. Nee, het was een onvolprezen Chessable-cursus van de eerder genoemde C. Boelhouwer die de openingsideeën had aangereikt. De witspeler wist er duidelijk geen raad mee: iedere coördinatie tussen zijn stukken was ver te zoeken. Wie de opdracht zou krijgen om bij de pionnenstructuur die op het bord kwam de witte stukken zo ongelukkig mogelijk te positioneren, zou ongeveer op het volgende uitkomen:

Wit keek ernaar, zag hoe machteloos hij stond tegen de aanstaande invasie van zwarte stukken (Lf5-e4, Pg7-f5-e3), constateerde dat hij ook al een pion was kwijtgeraakt en hield het hier al voor gezien.

Bij de invallende duisternis probeerde Richard intussen een toreneindspel van a+g+h tegen a+h te winnen. En ook Jaap was in een toreneindspel beland, nadat hij in het middenspel zijn plusje had vergooid door een waanbeeld. Zwart had in het toreneindspel iets betere kansen, maar wat je dan niet moet doen, is Jaap tarten met te riskante winstpogingen. Die gaat er dan nog even extra goed voor zitten, wat resulteerde in een eindspel van toren tegen paard. Dat gaf Jaap natuurlijk niet vanzelf remise; je moet na een paar uur ook nog maar de concentratie opbrengen om met koning en paard de goede zetten te blijven vinden.

Broer Pieter had op dat moment helaas zijn tweede nederlaag al moeten incasseren. Onnodig, want het zag er veelbelovend uit en het stukoffer dat hij plaatste bleek achteraf ook correct. De voortzetting echter niet, vooral niet toen hij "als een totale debiel" (zijn eigen woorden) een dom schaakje gaf, de simpele onderbreking van de tegenstander over het hoofd ziend.

Een last-minute bordenwissel bracht Maximiliaan aan bord 8. "Sla nooit met je dame op b2, ook niet als het goed is", zijn wijsheden die aan hem niet besteed zijn. Dat wil zeggen: de initiële uitnodiging sloeg hij nog af, maar toen het echt niet zo goed was, graaide hij het pionnetje alsnog mee. Wit vond de weerlegging echter niet, terwijl die toch begon met de standaardriposte Ta1-b1. Zo was het gewoon een pionnetje in de pocket, en later werd er ook nog een kwaliteit tegenaan gegooid. Max was er niet van onder de indruk en bleef koeltjes overeind. Toen hij de aanval kon overnemen was het snel gedaan.

Invaller Harry aan 10 was zo de enige zwartspeler die een halfje afstond, maar dat zullen we hem niet kwalijk nemen. Wel waren er enige zorgen over zijn geestelijke toestand toen hij op zet 2 afweek van zijn vaste repertoire. Niets om ons zorgen over te maken, bleek achteraf: Harry is gewoon teruggevallen op een nog oudere liefde. Die dateert van ver voor onze tijd, dus dat konden wij natuurlijk ook niet weten. Zoals het ging was het een evenwichtige partij tussen twee ervaren rotten. Alle aanwezigen van vlees en bloed gaven wit een klein plusje, de machines hadden achteraf een lichte voorkeur voor de zwarte stelling. Remise derhalve.

Terwijl Richard een toreneindspel van a tegen a probeerde te winnen en Jaap verwoede pogingen deed om zijn tegenstander tot een fout te verleiden, stelde Babak de overwinning veilig met een fraaie partij aan het topbord. Zijn tegenstander verklaarde na afloop, murw gebeukt, dat hij al na een paar zetten in een opening was beland die hem niet beviel. Daar was op zich niet veel van te merken, want de eerste 15 zetten in een Maroczy Bind waren 'boek'. Het pionoffer dat toen volgde, werd door Babak afgeslagen: hij wilde liever het loperpaar, en gelijk had-ie. Vlak voor de tijdcontrole gaf hij een kwaliteit voor een stortvloed aan pionnen, en de rest leek een kwestie van techniek. Op één moment ging het nog bijna mis:

Hier had zwart met het onmenselijke 43...e5! 44.fxe5 Dd4! schijnbaar nog remise kunnen houden. Na het gespeelde 43...Tb3 44.Df2! was het gespeeld en liet Babak niet meer los.

Richard had in een onbewaakt ogenblik alsnog de a-pion van zijn tegenstander kunnen winnen. Daar zag-ie toch maar vanaf, want tsja, dat was nog steeds remise. In plaats daarvan gaf hij dan maar zijn eigen a-pion weg, maar ja, dat was dus ook remise. Ze hadden ook torens kunnen ruilen. Dat was ook remise. Of niet; dat was ook remise. De vrede, die zich na een uur spelen had aangekondigd, werd nog net voor middernacht getekend.

Terwijl de veldbedden in gereedheid werden gebracht, zagen de hongerige blikken van de HWP'ers die hun reservering rond etenstijd de spreekwoordelijke soep in hadden zien lopen, dat Jaaps tegenstander nog steeds geen fout had gemaakt. Als er geen vijftigzettenregel had bestaan, hadden ze er vermoedelijk nu nog steeds gezeten. Nu kon men vlak voor zonsopgang alsnog aan het voorgerecht.

Dat brengt ons met vier matchpunten in de subtop, en aan strijdlust dus geen gebrek. Dat gaat de goede kant op zo.