HWP 3: Voldoende, maar niet echt goed

Het begon goed voor het derde, want Allard Ligteringen met zwart had na de opening al een stuk van ex-HWP-coryfee Jan Vos veroverd. Wel was zijn koningstelling wat verzwakt, maar een witte aanval leek nog ver weg. Een zet of 5 later was de f-lijn open, stond er een wit paard op f6, en was pion f7 niet meer te verdedigen terwijl de zwarte damevleugel voor spek en bonen meedeed. Dat liep fout af en Allard was de eerste die verloor.

Een ongelukje, zou je denken, want daarna rolden de punten één voor éen binnen.
Captain Adrie Pancras kwam met een voordeeltje uit de opening, sloeg remise af, zette wat druk en zag met genoegen dat tegenstander Jeroen Loos midden op het bord een paard liet insluiten.

Willem Mook had in de opening al een pion buitgemaakt en kwam na enig manoevreren met een invasie via de lange diagonaal winnend op f3 en g2 de witte stelling binnen.

René in 't Veld verscherpte de strijd na een rustige opening en toen zijn tegenstander daar al te gretig in meeging stond er al spoedig een winnende koningsaanval op het bord.

De tegenstander van Frank Beverdam sloeg op a7 met zijn  loper een pionnetje, waarop Frank de loper dreigde in te sluiten. Met wat kunst en vliegwerk werd dat houtje gered, maar intussen kwam Frank sterk door het midden en op de damevleugel binnen. Toen wit daar al zijn stukken heen dirigeerde, sloeg Frank op de koningsvleugel toe. Hij joeg de witte koning naar h6 en zette hem daar mat. Een prachtpartij van Frank!

Dat was 4-1 en een halfje moest er toch nog wel bij komen?
Niet bij Hendrik Jan Gabriëls, want die was door wat verkeerde keuzes in de opening een centrumpion kwijtgeraakt. Hij verloor een tweede pion op c3, leek nog even wat aanval over de g-lijn te krijgen, maar belandde uiteindelijk in een totaal verloren toreneindspel.

Frank Homburg vocht met zijn oude rivaal Boudewijn Eijsvogel een principiële en ingewikkelde strijd uit in een Nimzo-Indiër, zoals de oude Nimzowitch die had bedoeld. Frank had met wit een loperpaar en ruimtevoordeel, maar een lastige dubbelpion op de c-lijn. Boudewijn had alle zwakke punten überdeckt en loerde op zwakke witte pionnen. Uiteindelijk bleek Boudewijn het beste gemanoeuvreerd te hebben en na dameruil vielen de witte pionnen als rijpe appeltjes.

4-3 met alleen Cees Visser tegen Olaf Cliteur nog bezig. Olaf was Cees, zijn stijl getrouw, meteen in de opening naar de strot gevlogen, maar Cees was daar rustig onder gebleven, verdedigde waar het nodig was en bouwde intussen aan een ruimte-overwicht op de damevleugel. Na ruil van wat lichte stukken gingen ook de dames het doosje in en kreeg Cees de kans om de aanval over te nemen in het centrum en langs de f-lijn. Bovendien had Olaf nog maar anderhalve minuut en Cees nog tien. Cees won een pion, en nog één, stond objectief gewonnen, maar zag de torens van Olaf lastig zijn stelling binnendringen. Goede verdedigingszetten vinden lukte aanvankelijk wel maar kostte veel tijd. Toen het zwarte paard zich nog hinderlijk met de strijd ging bemoeien raakte Cees de draad kwijt en met de vlag op vallen stortte zijn stelling in en moest hij een toren inleveren.

Gelijkspel dus, waarmee de Chess Jopen meer tevreden waren dan de HWPers, hoewel de Zandvoortse kansen op behoud aan een zijden draadje hangen. Het derde is met 6 matchpunten en voldoende bordpunten een stevige middenmoter. Dat is beter dan vorige jaren, maar nog steeds niet echt goed.
 
HWP Haarlem 3 - Chess Society Jopen 4-4
René in 't Veld    - Chris van Bockel 1-0
Cees Visser - Olaf Cliteur 0-1
Allard Ligteringen - Jan Vos 0-1
Frank Homburg - Boudewijn Eijsvogel 0-1
Frank Beverdam - Eric Alferink 1-0
Adrie Pancras - Jeroen Loos 1-0
Willem Mook - Kees Koper 1-0
Hendrik Jan Gabriëls - Leo Keesman 0-1