Het Vierde heeft de Blues

Kir en Chris hadden er zin in, die konden niet wachten en gingen direct met de eigen auto. De rest verzamelde zich voor de sociëteit en ging verdeeld over twee auto's op pad. Hans reed mijn auto en Hendrik Jan was medepassagier. Muziek werd opgezet, de blues ritmes gingen begeleid door de ergste rampen door de auto. "dan hebben we het gejammer als het foutloopt tenminste al gehad" zei Hans.

Hillegom is lekker dichtbij, ruim voor achten waren we aanwezig. Even de gevoelens doornemen met het team. "Nog iemand ziek?" "nee". "Hebben we er zin in?" "nee, nou, nee, stilte, ...., nee, ach, ja ik wel, ik ook". Dat hield niet echt over.

Paul had om mij te helpen een bestand gestuurd met partijen van Theo Bakker door de jaren heen. Die man is niet echt openingvast. Er zat ook een partij tegen GM Van den Doel tussen. Die won Theo, weliswaar omdat Erik zich zelf opknoopte, maar toch. Paul, dit helpt niet echt om zelfvertrouwen op te bouwen.

De zaal in Hillegom was weer erg goed gevuld, ik telde 27 borden, erg mooi voor een plaats als Hillegom. De interne wordt nog gespeeld met Gardeklokken, ik waande mij 20 jaar terug in de tijd. Best een fijn geluid hebben die klokken. Verder is het bij De Uil vaak een dolle boel. De wedstrijdleider had nog waarschuwende woorden over luid analyseren en ander geklets in de speelzaal. De eerste tien minuten van de wedstrijd was het behoorlijk rumoerig, daaruit concludeerde ik dat het op avonden zonder externe wedstrijden tegen polonaise lopen aanzit. Maar goed, na de eerste tien minuten was iedereen doordrongen van de ernst en was het muisstil.

Ik kreeg open Spaans tegen, dat was ik niet tegen gekomen in de verzameling die Paul had gestuurd. Even slikken, want al heel lang niet meer tegen gehad. Na een verwerktijd van vijf minuten, verder gespeeld op een wijze die ik zeker nog nooit gespeeld heb. Aangezien Theo alles a tempo beantwoordde, voelde ik me wel lekker. Ik had niet zo maar wat gespeeld. Blijkbaar hebben echte schakers het ook al zo bedacht. Met Le3 week ik af van de bekende paden. Theo in de denktank en ik een rondje langs de velden.

Chris een stuk voor tegen twee pionnen, Hans een lekkere stelling met een pion voor. Marius, Kir, Paul en Richard zeker niet minder. O, o, de hoop. Hendrik Jan kreeg een stukoffer tegen dat aangenomen leek te moeten worden (in de analyse bleek dat een dame tussenzet waarschijnlijk het offer weerlegde) en dat deed Hendrik Jan dan ook. Toen ik er globaal naar keek, schatte ik het in als goed voor ons, maar later bleek dat ik niet diep genoeg had gekeken. Het werd een boeiende strijd, met helaas verlies op het eind.

Marius was als eerste klaar, helaas geen winst deze keer, het kan niet altijd meezitten. Maar goed we hebben nog een aantal goede stellingen en Richard staat bijna gewonnen.

In mijn partij trok mijn tegenstander het initiatief langzaam naar zich toe. Te laat zette ik het tegenoffensief op de damevleugel in. Doordat ik in het centrum overlopen dreigde te worden, besloot ik tot een dame uitval om ook wat materiaal mee te pakken. Aangezien mijn koning echt ondersteuning nodig had, kwam de dame snel weer teruggehold om nog net het paard opgegeten te zien worden. Verlies. Nadat we een half uur geanalyseerd hadden keerden we terug naar de zaal. Tot mijn schrik was de wedstrijd al gespeeld. De Uil had al 4,5 bordpunt. Chris had zijn materiële voorsprong niet weten te verzilveren. De pionnen van Cok Ippel waren zo ver opgerukt dat het paard meer er niet meer tegen op kon. Richard had een gewonnen stelling in remise laten verzanden en Kir had ook verloren.

Van de drie die nog streden voor een toonbaar resultaat weten we al dat Hendrik Jan het niet zou redden. Paul had een stelling die ik hem wel toevertrouwde, maar Opgenhaffen viel niet zo maar om, remise.

Als laatste onze held Hans. Echt een goede partij. Toch nog één gewonnen.

Op de weg naar huis hoefde Hans geen blues meer op te zetten, de teksten vol zelfbeklag zongen rond in onze hoofden. Stiekem tapte ik een bluesritme erbij.