HWP 5 stunt

Afgelopen dinsdag, 20 november, speelde we in een veel te donkere kleine zaal (een kroonluchter deed het niet en onze stalamp was foetsie) tegen het derde van de Wijker Toren. Naast ons speelde ons derde tegen (en met) een team van Caïssa Eenhoorn. Net als HWP3 liet het vijfde zich door de erbarmelijke speelomstandigheden niet uit het veld slaan en lieten de spelers zich van hun beste kant zien.

Onze tegenstand bestond uit vier 1800, een 1700 en drie 1600 spelers. Het vijfde bestaat louter en alleen uit zeer solide 1700 spelers. Het is waar dat sommige van ons qua elo-score momenteel onder de 1700-grens vertoeven, maar dat is natuurlijk een tijdelijke aberratie waarvan de oorzaken voornamelijk in het ratingsysteem gezocht moeten worden. Als professor Elo nog zou leven zou ik hem daar eens op aanspreken. Op basis van rating leek een 3½-4½ nederlaag het meest waarschijnlijk; verlies aan de eerste vier borden, remise op bord 5 en winst op de onderste drie. Voor zeven borden klopte deze voorspelling, alleen op bord vier ging het net even anders.

Kent U het beeld van twee mensen die ieder een kant van een dropveter in hun mond hebben en gestaag naar elkaar toe eten? Meestal zijn het een jongen en een meisje en eindigt de exercitie in een ongemakkelijke kus onder luid gejuich van de kinderen er omheen. De wedstrijd van afgelopen dinsdag had ook wel iets weg van zo’n dropveter, al is er bij mijn weten aan het eind niet gezoend. Een winst voor HWP aan de onderste borden werd elke keer afgewisseld met een nederlaag aan de bovenste borden. Tot slot ging het nog om bord vier en vijf, daar ging de beslissing vallen. Herman (bord 5) stond aan het eind een kwaliteit voor, maar had toegelaten dat z’n tegenstander voortdurend een vervelende matdreiging in de stelling kon houden. Remise. Harry (bord 4) stond beter, maar wel tegen een op papier betere tegenstander. Toen ik hem liet weten dat de uitslag van de gehele wedstrijd afhing van zijn resultaat rechtte hij de rug en ging er nog eens goed voor zitten. Ik zou in zo’n situatie onder de druk bezwijken en alleen nog maar grafzetten produceren, maar bij Harry werkt dat anders. Gestaag voerde hij de druk op, waarna het zijn tegenstander was die (in lichte tijdnood) bezweek en mat in twee over het hoofd zag. Joepie, gewonnen! Knappe prestatie van Harry.

Tot slot nog wat hoogtepunten en sfeerimpressies. Jan investeerde materiaal in een aanval, maar toen deze niet doorsloeg stond hij voor een hopeloze strijd. Dit hield hij nog erg lang vol, maar de uitslag stond vast. René speelde naar eigen zeggen een slechte partij en dat werd door zijn tegenstander vakkundig uitgebuit. Bob kreeg een zinderende aanval over zich heen en had daar weinig tegen in te brengen. Lex speelde een puike partij. Het zag er allemaal wat rommelig uit, maar toen hij op de koningsstelling van zijn tegenstander begon te drukken ging het opeens heel snel. Ikzelf kreeg al snel in de partij een stuk cadeau, waarna mijn tegenstander na nog wat zetten gedaan te hebben snel opgaf. Qua entertainment was de partij van Patrick wel het hoogtepunt van de avond. Hij stond prachtig en had ook mijlen voorsprong op de klok. In een tweesnijdende stelling besloot Patrick dat het nodig was om bijna een half uur na te gaan denken over een zet, waarna hij voor de meest agressieve koos. Zijn tegenstander, waarschijnlijk in de war van het lange wachten, deed het daarna volkomen fout zodat Patrick glad gewonnen kwam te staan. De Wijker Toren speler was daarbij ook in ziedende tijdnood gekomen. Wat toen gebeurde tart elke beschrijving. Patrick ging, volkomen onnodig, in hetzelfde tempo als zijn tegenstander spelen en zette op een gegeven moment zelfs zijn Dame in. Gelukkig werd dat cadeau niet aanvaard, waarna de verdiende overwinning toch kon worden bijgeschreven.

Ik hoop dat dit niet het laatste verslag van het vijfde is dit seizoen, maar beloven kan ik het niet.