Aan de stand verplicht

In een moderne zaal werden we vriendelijk welkom geheten door Henny van Essen die er verder weinig woorden aan vuil maakte. Geen uitvoerige uitleg zoals sommige wedstrijdleiders dat doen, gewoon schaken. Excelsior had er kennelijk zin in.

Vlak voordat hij de partij aanving grapte Huub tegen zijn tegenstander al uit zijn voorbereiding te zijn want hij speelde met wit. Dit in tegenstelling tot de ‘normale’ opstelling van HWP Haarlem 7. Er kwam een Siciliaan op het bord met c3 en Huub kwam een kwaliteit voor. Maar na ongeveer anderhalf uur spelen liet hij zich trucen. Er was een plotselinge matdreiging en Huub gaf op.

Jan Willem was als 2e klaar. Hij strafte de opbouw van een batterij af met een vork. Zijn tegenstander probeerde krampachtig de zaak nog te redden door op h7 te slaan maar dat was niet genoeg. Op de 28ste zet zag Jan Willem kans om de twee torens op de 2e rij te plaatsen en daarmee was het gedaan. Peter Klok had inmiddels troost gezocht in Jenever en bier. De tien zat net in de klok.

Gerko speelde een Nimzo Indische partij met zwart en had na une petite combinasion in het middenspel de touwtjes stevig in handen. In tijdnood miste zijn tegenstander nog een schaak met f4 én tegenspel maar op dat moment had Gerko ruim dertig minuten op de klok en Anton slechts twee minuten. Gerko maakte het keurig af.

Tijdens Marks’ partij dwaalden zijn gedachten even af naar een opmerking van oud clublid Jan Burggraaf die ooit zei dat het je maar één keer lukt in jouw schaakcarrière om in een competitiepartij stikmat te geven. Op de 22ste zet beging zijn tegenstander een lelijke blunder waardoor de door Jan genoemde mijlpaal werd bereikt.

Hans speelde een boeiende en moeilijke partij en toen duidelijk werd dat er reeds drie punten waren gescoord bood hij zijn tegenstander remise aan. Op dat moment stond Hans beter maar Henk Kos wilde de spanning er nog even in houden en accepteerde niet direct. Uiteindelijk werd de vrede getekend.

Lukas speelde aan bord 3 met wit tegen dhr. Walter van Koppen. Het slaat natuurlijk nergens op, maar toch dacht Lukas aan de bekende jurist en psycholoog Peter van Koppen. “ Het zal toch geen familie zijn; hij kan vast heel goed schaken”, ging er even door zijn hoofd. Gelukkig lag ergens op een tafel een ranglijstje met zijn rating: niet om over naar huis te schrijven.

Er kwam een Najdorf variant van het Siciliaans op het bord waarin Lukas f4 speelde. Van Koppen speelde wat passief en onderschatte de aanval na g4. Toen eenmaal de g-lijn open kwam, kon het spel van Walter met een aardig torenoffer op g7 worden beteugeld. Een aardige man, bij een aardige club, die een beetje wegviel in het geweld van een paar honderd bridgers die zich ook in het moderne gebouw verzameld hadden.

Enige dissonant vond Lukas de cola-light die hij bestelde. Hij zag vanuit de verte hoe de barjuf een halfvolle literfles cola vanonder de bar tevoorschijn haalde en hem even snel heen en weer schudde. Toen wist hij het al, vooral toen ze het glaasje voor me neerzette met een blik van “dat doe ik gewoon” Cola-Light zonder prik is he-le-maal niet te drinken. 2 euro meneer, maar mijn avond kon toch al niet meer stuk.

Excelsior 2 (1439) – HWP Haarlem 7 (1516) (1 ½ - 4 ½)
Henk Kos (1541) – Hans Huson (1582) ½ - ½
Peter Klok (1470) – Jan Willem van Thiel (1541) 0 – 1
Walter van Koppen (1445) – Lukas Mulder (1494) 0 – 1
Anton Mensink (1432) – Gerko Vos (1534) 0 – 1
Roelof de Haan (1408) – Huub Elzerman (1506) 1 – 0
Ruud van Hoof (1340) – Mark Hemelrijk (1439) 0 – 1