Opnieuw overwinning voor HWP7

HWP7 draait lekker! In de eerste helft van het seizoen boekten we drie overwinningen op rij. Wel - zo schreef ik het verslag van de voorlaatste wedstrijd - zouden we in de tweede helft sterkere tegenstanders treffen. Deels was mijn opmerking er een uit zelfbehoud, om (zelf)overschatting te voorkomen. Je ziet dat vaker in de sportwereld, met Oranje als meest lachwekkend voorbeeld. Een stelletje matige voetballers uit een zwakke competitie, dat door de media al bij voorbaat als kampioen wordt neergezet. Nee, dat gebeurt niet met HWP7, maar toch. Deels is mijn opmerking ook gewoon een feit dat we nog een paar sterke teams gaan tegenkomen.

Vlak voor de wedstrijd tegen Zandvoort had ik het er nog met Huub Elzerman over. Die vertelde dat het met de kracht van dat team wel meeviel. Afgaande op de  gemiddelde rating zouden we min of meer aan elkaar gewaagd moeten zijn. Daarbij wordt hun gemiddelde door de relatief hoge rating van de eerste-bordspeler vertekend, ergo de andere spelers waren niet per se sterker. We hadden zeker kansen. Enfin, met die gedachte togen we naar Zandvoort. Aldaar troffen we Ton van Kempen. Ton is, zoals de meeste HWP’ ers wel weten, een van de mede-oprichters van CS Zandvoort. Ook al loopt het ledenaantal van die club terug, hij kan hen niet in de steek laten.

De wedstrijd begon. Al snel, nog voor tienen, kwam Huub Elzerman overleggen. Hij had een remise-aanbod gehad. We besloten dat hij zelf maar moest bepalen wat te doen. Huub nam het aan. Later vertelde hij dat het een partij was met een voor hem onbekende opening. De stelling leek voortdurend in evenwicht. De tegenstander vereenvoudigde, wikkelde bewust af naar remise en bood dat vervolgens aan. Een half puntje binnen.

Mark Hemelrijk kwam even later langs met een zelfde mededeling. Mark had een redelijk gelijkwaardige Gruenfeld, waarin hij maar een heel klein voordeeltje kon realiseren. Ook hier ruilde de tegenpartij af en met elk drie piongroepen besloten beide tot remise. Al met al geen enerverende pot volgens Mark. Stand 1-1.

Lukas Mulder opende sterk en agressief, met pionnen op e4, d4 en f4. Zijn tegenstander taste dat echter goed aan. Op een gegeven moment kwamen de lijnen open, Lukas verloor een pionnetje maar had compensatie met ruimte en sterk spel. Toen de tegenstander een fout maakte en een matdreiging over het hoofd zag, kostte hem dat een stuk en even later de partij. We stonden voor! 1-2.

Jan Willem van Thiel trof Ton aan bord twee. Beide spelers kennen elkaar goed, niet alleen van de interne competitie maar ook van de veteranentoernooien. Het wederzijds ontzag was groot. en er kwam een voorzichtig spel (met de Pirc verdediging) waarbij het wel leek of ze elkaars gedachten konden lezen. Jan Willem probeerde nog een koningsaanval, maar keerde al snel weer daarvan terug. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, maar daarmee verloor hij wel tempi en initiatief. Na 22 zetten kwamen beiden remise overeen. 1,5-2,5

Zelf zwijnde ik! Ik had een tegenstander van net 18 jaar, die nog als een jeugdspeler speelde, heel snel, zonder veel na te denken, maar uiterst gevaarlijk! Bij bijna elke zet dreigde hij materiaal te winnen. Op een gegeven moment moest ik een pion kwijtraken, en door een vergissing kreeg ik er ook nog een dubbelpion bij. Tja, dat beloofde een leuke avond te worden. Maar gelukkig verzuimde hij zijn overblijvende stukken (twee torens en een paard) actief in te zetten. Ik niet! En zo kon ik langzaam terugkomen. Het duurde in totaal 76 zetten, maar toen had ik hem toch te pakken! Voor het team het beslissende punt!  

Hans Huson trof aan het eerste bord duidelijk de sterkste tegenstander. Niettemin leek Hans’ stelling mij heel redelijk, alleen had Hans minder tijd. Uiteindelijk deed hem dat de das om. Toen ik Hans vroeg om een korte schets van de partij, kon Hans niet veel meer uitbrengen dan ‘ Ja, wat moet ik er van zeggen”, gevolgd door enige krachttermen die ik hier zal herhalen. ‘ Ik weet het niet. Het was heel erg ingewikkeld. Het was volgens mij remise, maar ik had wel winstkansen. Hij ook. Op het laatst kwam ik in tijdnood, maar hij had ook niet veel tijd meer’.  Kortom, balen voor Hans, maar als team hadden we opnieuw gewonnen! Eindstand 2,5-3,5.

Zo zijn we bezig met een prachtige serie, inmiddels vier overwinningen achter elkaar. Uiteraard dacht ik al weer aan de volgende wedstrijden. Tegenstanders Kennemer Combinatie en Het Witte Paard zijn sterker dan CS Zandvoort. Wat te doen? Ik sprak nog even met Ton, die in zijn werkzame bestaand apotheker was. Ik vroeg hem of hij ons misschien zou kunnen helpen, maar Ton gaf geen sjoege. We zullen het helemaal zelf moeten doen!