De Uil 4 - HWP 8: Welterusten allemaal!

Op ons programma stond een wedstrijd tegen De Uil 4 in Hillegom.  Een voordeel van een uitwedstrijd is dat je meestal gezamenlijk, in de auto, naar de locatie van de tegenstander toe gaat. Dat biedt gelegenheid om te bespreken wat je als team zo ongeveer kan verwachten, een sterke tegenstander, of juist niet, en hoe de opstelling zou moeten zijn. Jan Willem van Thiel, een van onze vaste invallers, waarschuwde al. De Uil had goede resultaten geboekt tegen de koploper en nummer 2 in de poule. We moesten op onze hoede zijn.

Eenmaal op De Bestemming aangekomen, wisten we wat ons te doen stond. De Bestemming is de nieuwe speellocatie van De Uil. Het is een gymzaal, overgenomen en heringericht door de Hillegomse Harmonie Kapel. Aan de muur hangt een grote notenbalk  -1,5 bij 7,5 meter schat ik - waarbij op elk nootteken de naam van een sponsor staat vermeld. Weer eens iets anders dan ons sponsorbord! Ik kan geen noten lezen, maar ik vermoed dat de compositie op de muur een vreselijke herrie zou opleveren, maar dit terzijde.

Enfin, de wedstrijd begon. Stilte viel in. Spelers concentreerden zich. Ik heb als playlng captain tijdens de partij niet zo veel meegekregen van hoe het mijn medespelers verging, maar Gerko Vos was aan het eerste bord als eerste klaar. In een Slavische opening, met Gerko wit, kreeg zwart de overhand. Geleidelijk ging het bergafwaarts met Gerko, waarna hij uiteindelijke de vlag moest strijken. Gerko was niet tevreden. ‘Het was niet verheffend’.

Als bezoekend team zaten wij met onze rug naar de speelzaal. Plotseling verscheen er een bord dampende bitterballen voor mijn neus. Wat was dat? Was dit een poging van De Uil om ons gunstig te stemmen? Of was het om ons uit de concentratie te halen? Of nog erger, zat er een slaapmiddel in, of direct werkend gif? Je weet het maar nooit tegenwoordig, met nepnieuws, en trollen en Russische hackers…. Ik besloot het aanbod af te slaan.

Ik was trouwens druk bezig. Mijn tegenstander had in de opening een pionnetje gepakt, ten koste van een ontwikkelingsachterstand in een open stelling. Ik besloot met alle macht hem aan te vallen. Uiteindelijk stonden al mijn zware stukken op zijn koning gericht, met tal van combinatorische dreigingen. En toen gebeurde het. Welterusten allemaal!, schalde het door de zaal. Tja, wij hebben zingende biljarters, De Uil kennelijk leden die het nodig vinden elkaar welterusten te wensen. Nee, ik was niet van mijn stuk gebracht. We belandden in een eindspel, waarin ik een toren en een paar pionnen voorstond. Na lang, onnodig verzet capituleerde mijn tegenstander. De stand was weer gelijk.

Onze tweede invaller Jeroen Meulendijks kon dit maal geen potten breken. Hij had in het begin van de partij een fout gemaakt, die hem zijn loper kostte, zij het wel met drie pionnen extra. Het eindspel werd lastig voor Jeroen, en dat kon hij niet houden. Na afloop verontschuldigde Jeroen zich, maar dat was natuurlijk niet nodig. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal, ik weet er zelf alles van…

Hans Huson speelde tegen een tegenstander, waarvan hij op Tata had gewonnen. Desondanks onderschatte Hans hem niet. Hans stond naar eigen zeggen de gehele partij iets beter en kon veel druk uitoefenen, maar pas op het laatste won hij eerst een pion en gaf de tegenstander nog een stuk weg. Weer stond de stand gelijk.

Jan Willem had een moeizame partij. Hij dacht lange tijd iets beter te staan, kon een mooie aanval op de koningstelling ontwikkelen, maar die sloeg niet door. Zo belandde hij in een eindspel van een loper (JW) tegen een paard, met elk twee pionnen. Dat vereiste voorzichtig manoeuvreren. Een foutje is immers zo gemaakt. Jan Willem wikkelde rustig af naar een theoretische remise en haalde zo een half punt binnen.

Daarmee rustte het lot van het team in de handen van Mark Hemelrijk. Zijn tegenstander had het Koningsindisch niet goed gespeeld, waardoor Mark veel ruimte kreeg op de koningsvleugel. Tegen het einde van de partij deed de tegenstander een onreglementaire zet en Mark claimde de winst. De Uil-leden snelden toe om hun medespeler duidelijk te maken dat opgeven niet nodig was en dat Mark slechts twee minuten extra tijd zou krijgen. Ik zag het gebeuren en was bang dat Mark nu zo uit zijn concentratie zou zijn gehaald, dat hij fouten zou gaan maken. Niets is minder waar. Mark hield het hoofd koel, en wikkelde keurig af naar winst. Eindstand 2,5-3,5.

Wij waren bepaald tevreden. Weer was het ons gelukt een wedstrijd te winnen, met als gevolg dat we nu op een fraaie tweede plaats in de poule staan, op één punt van de koploper, maar ook met één wedstrijd minder gespeeld.

En nu de hamvraag! Wat was het nou met die bitterballen? Ach, het was niet meer dan een vriendelijke geste van een Hillegomse schaker. De Uil heeft één lid, negentig jaar oud, die elke maandagavond van huis wordt opgehaald en na afloop wordt teruggebracht. Als dank biedt hij zijn medespelers elke keer de bitterballen aan. Als hij weggaat, zegt de man, die stokdoof is, keihard: Welterusten allemaal! Wij hebben er geen last van gehad...