Tesselschade

Het begon allemaal zo mooi. We namen een boot eerder, genoten van een ontluikend zonnetje op het strand, Indra nam een frisse duik, en we hadden een gezamenlijke teamprep in Paal 9, een van mijn favoriete strandpaviljoens op Texel. Toegegeven, dit is een weinig onderscheidend criterium want bijna alle paviljoens van Texel vallen in deze categorie, maar goed, ik ben dan ook met een Texelse getrouwd en het was ook nog onze trouwdag.

Teamprep in Paal 9

Ook de après-échecs (na het teloorgaan van de opleiding Frans is deze woordspeling en subtiele verwijzing naar de titel binnenkort ook parels voor de zwijnen) was prima voor elkaar. In de Twaalf Balcken werd het Texels lam wel geslacht en geconsumeerd. Achter de borden in de speelzaal bleken de Texelse schapen heel wat taaier.

Aan de topborden was weinig aan de hand. Collin en Indra speelden tegen invallers, die de partij nog wel heel fatsoenlijk opzetten, maar toen ze echt moesten gaan schaken ging het al snel mis. Al vroeg klonk bij Indra weer de bekende kreet van onthutsing toen onvrijwillig materiaal in het doosje ging; bij Collin werd er stilletjes een stuk gedoneerd.

René bereikte met wit minder dan niks uit de opening, waar hij bepaald ongelukkig over was omdat het wel een van de hoofdvarianten van zijn repertoire was. Met degelijk spel hield hij de schade beperkt: een halfje dus. Na september heeft hij alle tijd om dit gat, samen met vele andere, te dichten.

Ik kwam na zetverwisseling in een soort Franse stelling terecht. Deze opening heb ik al in 1969 afgezworen omdat ik steeds in posities terecht kwam met een vastgeroeste loper op c8. Uit compensatiedrift bracht ik daarom nu maar een paard buiten de keten, zie diagram, maar het staat los, aan de rand, en daar word ik toch altijd wat zenuwachtig van.

Stelling na 10 …Ph5

Toch bleek later dat deze stelling al op het allerhoogste niveau is uitgetest, met name door Kamsky (met wit) en Nakamura, met zwart zelfs tegen superelite GMS als Grischuk en Kramnik. Bijna altijd werd het remise, meestal na bloedstollende avonturen. Mijn partij bewoog zich op heel ander peil. Het damevleugelspel kwam niet van de grond, ik zag allerlei matvarianten opdoemen, panikeerde met f5, en werd er netjes afgezet.

Harry had een klein maar aardig plusje vanuit de opening, maar wist hier niet voldoende mee te doen. Toen de partij dreigde te kantelen, wikkelde hij bewust af naar remise. Omdat onze invaller Allard gedegen en thematisch het punt naar zich toe trok, hadden we al vier punten binnen, en moesten Peter en/of Enno het nog afmaken.

Peter maakte een vingerfout in de opening, stond in een scherpe Siciliaan met z’n koning in het midden, op e7 nog wel, en kon alleen maar afwachten of wit met het paard of de loper op b5 zou offeren. De klap bleef uit en er kwam een eindspel op het bord, waarin wit een meerderheid op de damevleugel had en zwart aan de andere kant van het bord, maar wel met een dubbelpion op de e-lijn. Een structureel nadeel dus, dat Peter compenseerde door wat betere activiteit, zoals een mooi paard op f4. Daarna waren zijn taxaties niet al te best, want het paard werd geruild en de aanval op de koningsvleugel, nota bene, leverde wit een vrijpion op, waarna hij met een elegant stukoffer de partij kon beslissen.

Dan moest Enno het maar doen. In een moderne variant van het Schots kwam al snel negen zetten theorie op het bord. Daarna wist zwart het niet meer en produceerde twee ‘halve zetten’. De gevolgen waren ernstig, althans hadden dat moeten zijn. Enno had de winnende variant al gezien maar meende eerst nog een pionnetje te kunnen ruilen om daarna ….  Maar er kwam geen daarna. Zwart sloeg niet terug, verbeterde eerst zijn stelling, en overleefde. In het middenspel bij opkomende  tijdnood counterde hij zo maar gemeen, won zijn pion terug, en joeg Enno’s koning het vrije veld in. In hevige tijdnood ging het ook nog mis; belaagd door loperpaar en toren, offreerde Enno een volle toren en gaf op.

Tja, het kan verkeren, vond een andere rijmelaar uit de Gouden Eeuw, die ooit nog eens een oogje heeft gehad op onze Tesselschade. Grappig genoeg heeft deze uitslag geen gevolgen voor de laatste en beslissende wedstrijd tegen de Waagtoren (19 maart). Zij moeten nog steeds winnen om kampioen te worden. Ook als de opgelegde straf van een matchpunt wordt bekrachtigd (Waagtoren heeft hoger beroep aangetekend), verandert er niets. Maar dit is slechts de feitelijkheid. Het zelfvertrouwen heeft wel een deukje opgelopen.    

Gedetailleerde uitslagen