De Uil3 - HWP6: geen bloemen (4-2)

Op maandag 3 februari stonden we ingedeeld, uit tegen De Uil. Op weg naar Hillegom, in de auto met drie teamgenoten, zei ik het nog zo: We spelen tegen het vierde. Dan hebben we wel een kansje. Volgende maand moeten we opnieuw naar Hillegom, dan tegen het derde. Dat wordt wat lastiger. Enfin, in Hillegom aangekomen sprak hun wedstrijdleider ons aan. Nee hoor, we zouden tegen het derde spelen. Ik was even van mijn stuk gebracht. Maar ach, wat maakte het ook uit? Je probeert toch elke wedstrijd zo goed mogelijk te spelen. Of het dan eerst hun derde is, en daarna hun vierde, of omgekeerd, dat maakt uiteindelijk geen verschil. Net zo min natuurlijk wie nu drie of vier is, of vijf of zes...

Maar goed, mijn voorgevoel was niet onjuist. Gerko Vos, aan bord drie, was snel klaar. Met wit kreeg hij een Scandinavische opening tegen. Hij kent die wel, maar moest over de simpelste dingen nog nadenken. Op de achtste zet trapte hij in een valletje dat hij met zwart al een paar maal gespeeld had. Het kostte een pion en een kwaliteit. Niks meer aan te redden. Op de 23e zet moest Gerko de vlag strijken. Rens Zuiderveld aan bord twee deed het beter. Immer solide, dus weer remise. Invaller Cor Rombout, aan het zesde bord, wilde iets nieuw uitproberen, de zwarte leeuw. Op zich liep het niet verkeerd, volgens Cor, maar uiteindelijk kon hij er niet meer uithalen dan remise. Frits Bakkes begon goed aan het eerste bord. Hij overspeelde zijn tegenstander, maar deed daarna eerst een paar matige zetten. Toen zijn tegenstander een stukoffer plaatste, dat eigenlijk niet goed was, behandelde Frits dat niet correct. En zo was het ineens 3-1 tegen.

Hans Huson en ik zaten naast elkaar aan bord vijf en vier. Toen Hans’ tegenstander remise aanbood, zei ik tegen Hans, dat het nu alles of niets was, ‘ de dood of de gladiolen’ naar wijlen Gerrie Knetemann. Wat er op Hans’  bord gebeurde, heb ik niet goed kunnen zien, maar ik merkte dat Hans zich behoorlijk zat op te winde. Dat kun je wel eens zo hebben, is meestal geen goed teken. En inderdaad, even later gaf Hans op, duidelijk om van het gezeur af te zijn. Zo was ik de laatste man. Voor het team maakte het al niet meer uit, maar ik had me immers voorgenomen va banque te spelen. Ik maakte eerst zelf een foutje door een belangrijke pion weg te geven, maar daarna won ik een paard van mijn tegenstander. Gelukkig kon ik met een zeer actieve toren zijn loper en vrijpion op de zesde rij tegenhouden, en met mijn koning zijn koning in de hoek drukken. Met elk minder dan vijf minuten op de klok, kon ik uiteindelijk een vol punt laten bijschrijven. Eindstand 4-2, voor hen, dat wel. Geen bloemen voor ons. Ik had het juist voorvoeld.

De tussenstand in de poule is niet bijster gunstig voor ons. Ik schrijf het maar niet op. Wie het wil, kan het opzoeken op de NSHB-site. Laat ik het zo zeggen, dat er bijvoorbeeld in de voetbalsport op zulke momenten wel eens maatregelen worden genomen, en een trainer of een technisch directeur wordt ontslagen. Gelukkig ben ik playing captain, chauffeur en redacteur. Ontslag zou het team danig in de problemen brengen. Bovendien, de volgende wedstrijd winnen we toch, gewoon...?