Bekerteam strijdend ten onder tegen KC

Met zichtbaar genoegen verwelkomde voorzitter Tuijp in de Sociëteit twee GM's, een GM in de dop, en 'velen ook welbekend' Lennart Dek, die de klus tegen het HWP-viertal Jaap, Bruno, Bart en Collin moesten zien te klaren. Het moet gezegd: de inzet van 10.000 ratingpunten om ons bekerteam af te stoppen, onder het toeziend oog van nog een karrenvracht aan ELO van meegereisde supporters (waarvoor hulde), was een mooi compliment aan onze vereniging.

Maar waar het grove KC-geschut door de omstanders met al te veel ontzag werd begroet, was het HWP-kwartet niet van zins zich als makke schapen naar de slachtbank te laten leiden. Uiteindelijk gingen we er met het kleinst mogelijke verschil vanaf, maar kansen op meer zijn er zeker geweest.

Zo niet bij Jaap. Hij trof met zwart aan bord 1 Loek van Wely, senator van beroep maar in een vorig bestaan ook zevenvoudig Nederlands kampioen schaken. Jaap speelde een gambietvariant die hij ergens voorbereid moet hebben, maar toen hij de pion niet terugsloeg waar het misschien kon, kon Loek consolideren en stond Jaap voor een heilloze missie. De Torens van Van Wely sloegen hun vleugels uit, en te elfder ure, te midden van de brokstukken van zijn stelling moest de sterkste schaker die HWP ooit heeft gekend, lichtelijk oikofoob wellicht, capituleren.

Bruno trof aan 2 Wouter Spoelman en leek aanvankelijk met een prettig voordeel uit de opening te komen. Zijn pionnenformatie legde de zwarte stelling grotendeels lam, en met name de witte paarden bezorgden zwart de nodige hoofdbrekens. De imposante keten moet ook zijn kwetsbaarheden hebben gekend, want er verdwenen enkele pionnen in het doosje en de techniek was vervolgens aan de zwartspeler wel besteed. Het kan zijn dat Bruno al die tijd niet zo goed stond als het leek, maar als schijn niet bedriegt, viel hier meer te halen.

Dat geldt ook voor Bart, die met Miguoel Admiraal al vlot de gebaande paden verliet. De stelling na negen zetten is in de database onvindbaar en dat betekende dat de spelers flink in de denktank moesten. Miguoel was tien zetten later al bijna door zijn tijd heen en keek spelend op incrementen van tien seconden ook nog eens tegen een beroerde stelling aan.

Na 24...Txb2! telde ik het punt al, maar verrassend genoeg bleek er na 25.h3 c3 26.Kh2 geen opgelegde killer te zijn. Die dacht ik door een zinsbegoocheling wel gevonden te hebben met 26...Td2?, wat me een verloren eindspel opleverde na 27.Txb2 cxb2? (beter Txd1) 28.Txd2 Dxd2 29.Dxd2 b1D (ik dacht hier een toren meer te zullen hebben...). Gelukkig miste Miguoel hier 30.Dd7! en kon ik het eindspel op mijn tandvlees remise houden.

Dat was jammer, want met winst hadden we een gelijkspel behaald omdat Collin aan 4 een wederom uitmuntende overwinning boekte, ditmaal op Lennart Dek. Collin moet het dit jaar niet zo hebben van de dinsdagavond, maar als het extern is komen er altijd bijzondere krachten bovendrijven, zeker voor de beker. De hele partij kon hij bogen op een klein plusje, tot hij in de volgende stelling:

zijn spel bekroonde door met het fraaie 35.e6! Pacman op g3 in stelling te brengen. Die peuzelde via b8 en a7 de pionnen op b6 en a5 op, waarna de rest een kwestie van techniek was.

Al met al eindigt hier helaas het bekeravontuur van dit seizoen, maar niet zonder slag of stoot. De prestatie van Collin (4 uit 4 tegen gemiddeld ongeveer 2200) mag zeker niet onvermeld blijven. KC mag er nu voor zorgen dat de beker alsnog naar Haarlem komt.