Ongebreideld optimisme niet voldoende

De eerste schermutselingen verliepen gunstig voor de Witte Paarden: Bart de Valk kreeg te maken met een angstaanjagend dameoffer dat evenwel door Bart kalm en vlot werd weerlegd en het was vooral Barts tegenstander die schone onderbroeken te kort kwam. Nog binnen het uur werd aldus het eerste punt genoteerd.

Mark Hemelrijk zette met wit zijn partij op volgens de nog immer geldende richtlijnen van Euwe. De theorie van het Konings-Indisch werd tot en met de 9e zet gevolgd, waarna de tegenstander zich enkele vrijheden permitteerde die door Mark op de 18e zet met een vernietigende paardzet werden afgestraft, een zwarte toren ging verloren zonder enige vorm van compensatie en de partij werd meteen opgegeven.

Het eerste verlies in een externe partij viel er te betreuren voor Willem de Ruig. Wel had hij een geldig excuus in de vorm van een haperende gezondheid. Welke grootmeester zei ook nog maar dat hij nog nooit van een gezonde tegenstander had gewonnen?

Uw verslaggever zag de jeugdige Wijker tegenstrever het initiatief nemen om zijn loperpaar te ruilen tegen de zwarte paarden van uw letterknecht. In precies 30 zetten werd de overmoed die achter deze gedachte schuilging omgezet in realiteitszin. De stand was nu 1-3.

Op de resterende borden speelden zich minder vrolijke taferelen af: 

Frits Welling had na ruim twee uur spelen nog geen kans gezien te rokeren en ondanks een licht materieel voordeel (toren en twee pionnen tegen twee stukken) was de stelling zorgelijk.

René Schulenberg keek tegen twee vrijpionnen aan en kon daar slechts een schamel plus-dubbelpionnetje op de koningsvleugel tegenover stellen.

Frits Bakkes had aanzienlijk materiaal geïnvesteerd maar zijn aanval was tot stilstand gekomen op een manier die doet denken aan Napoleons drama bij de Berezina. Uiteraard probeerde de oude krijger en bedwinger van vele halve marathons zich hieruit te schwindelen, maar zijn niet minder ervaren tegenstander hield het hoofd vooralsnog bewonderenswaardig koel.

Supersub Harry Wierda wist een nieuwe dimensie aan het schaken toe te voegen door te demonstreren dat men ook na twee en een half uur spelen nog alle zestien pionnen op het bord kan houden. Hij was op dat moment de enige die niet in hogere zin verloren stond.

De apotheose was vanzelfsprekend niet te vermijden en hier volgt een impressie:

De positie van Frits W. werd steeds zorgelijker en uiteindelijk liep hij in tijdnood ze in het spreekwoordelijke mes. Het toelaten van familieschaak werd door hem zelf onderkend onmiddellijk na het loslaten van de dame en opgeven was het enige dat resteerde.

René wist zowaar de dodelijke vrijpionnen op te peuzelen en leek met z’n pluspionnetje nog winstkansen te hebben. Dit bleek echter na zijn Houdini-act iets te veel van het goede en het punt werd gedeeld.

De tegenstander van Frist B. wist eindelijk een tegenaanval op touw te zetten en de witte monarch werd met toren, loper en dame opgejaagd en mat gezet. Stand 3½ - 3½ 

Harrie was nu onze laatste strohalm en kreeg instructie om te proberen ijzer met handen te breken.

In een tricky eindspel waarbij beiden een paard en een handvol pionnen ter beschikking hadden leek Harries zwarte paard aanvankelijk actiever en dreigender. Toen echter de witte koning te hulp schoot en de zwarte plots gebonden bleek aan de h-pion keerden de kansen.

De witspeler verkeerde inmiddels in tijdnood en zag niet dat Harry in fatale Zugzwang dreigde te geraken, accepteerde het remisevoorstel en bepaalde de eindstand op 4-4.

Het 7e maakt onverminderd kans op het kampioenschap maar de laatste ronde zal iets minder frivool moeten worden aangevangen.